Heimilisritið - 01.03.1947, Side 16

urnir voldug og ótrúlega áhrifa-
mikil samtök, sem starfa á fast-
skipulagðan hátt að því að við-
halda og útbreiða skækjustarf-
semi“.
Og hún gerði ekki mikið úr þeirri
fullyrðingu Pegeots að stúlkurnar
réðust til þessarar atvinnu af
frjálsum vilja.
„Sannleikurinn er sá, að hóru-
húsin launa sérstaka starfsmenn til
þess að leiða ungar stúlkur á villi-
götur“, sagði hún; „og þeir koma
af stað heilum áróðursherferðum
með því að múta læknum og vís-
indamönnum til að skrifa til hags-
bóta fyrir „hóruhús undir opin-
beru eftirliti“.
Nú á tímum eru hóruhúsahald-
ararnir orðnir aðalmennirnir á
svarta markaðinum. Þeir hafa
víkkað starfsvið sitt og eru farnir
að selja smjör, silkisokka og jafn-
vel penisillin.
Ég veit um einn eiganda, sem
býr með fjölskyldu sinni í höll
uppi í sveit. Hann eys góðgerðum
yfir þorpsbúana í nágrenninu og
kemur sjálfur ekki nálægt þeirri
starfsemi, sem veitir honum auð-
ævin. Margir aðrir. stórir hluthaf-
ar láta sig ekki dreyma um að
koma nálægt hóruhúsi. En þeir fara
til kirkiu við öll tækifæri.
Persónulega hafa mér verið
boðnar mútur, samtals margar
milljónir franka. ef ég vildi hætta
þessari baráttu. Og ég get fullviss-
að yður um það, að jafnvel nú,
enda þótt hóruhúsunum hafi verið
lokað samkvæmt lögum, eru eig-
endurnir fúsir til að verja obban-
um af þeim feikna auðævum, er
þeir hafa safnað, til þess að koma
sínum málum fram“.
Eftir boði Pegeots — með kynn-
ingarbréf til vissra „frúa“ — heim-
sótti ég þrjú „hús“, sem hann full-
yrti að væru einkennandi fyrir hin-
ar þrjár tegundir, sem þessar stofn-
anir skiptust í.. Þar fann ég hinn
skipulagða saurlifnað og þá niður-
lægingu, sem madama Richard
hafði talað um.
Fyrsta heimsóknin var í eitt
Maison d’abattage — orðrétt þýð-
ing „sláturhús" — nálægt hinum
fagra St. Martins-skurði. Ég gekk
inn og stóð þegar augliti til aug-
litis við margar stúlkur, sem sátu
þar í tóbaksreykjarskýi. En þeg-
ar augu mín höfðu vanizt reykjar-
þykkninu betur, kom ég auga á
karlmennina, sem sátu reykjandi
við víndrýkkju — viðskiptavinirn-
ir voru flestir negrar og arabar.
„Frúin“ var elskuleg og fylgdi
mér um húsakynnin, barinn, borð,
stofuna, sjúkrastofuna, þar sem
stúkurnar voru skoðaðar einu sinni
í viku, og herbergin á efri hæðinni,
en þau líktust mest fangaklefum.
„Þetta er í rauninni líkt og í ung-
meyjaskóla“, sagði hún. „Stúlkun-
um er bannað að drekka og vinnu-
tími þeirra er ákveðinn“.
14
REIMILISRITIÐ