Heimilisritið - 01.03.1947, Qupperneq 37

hyrfu, og sjálf varð hún ung stúlka,
sem dansaði í örmum Gústafs Ern-
bergs meðan fiðlurnar létu horfin
sumarlög óma til dansandi æsku.
Hljóðfæraslátturinn þagnaði. Hún
opnaði augun og sá hvar Ernberg
stóð og talaði við Víbekku um
stund, unz hann fylgdi henni að
borðinu, þar sem írena og Björn
sátu. Síðan gekk hann að tröppun-
um, sem lágu upp á svalirnar.
,,I>ér skuluð fara niður til unga
fólksins, frú Helmersen“, hvíslaði
Vera í flýti. — „Ég skal tala við
hann“. * *
Frú Helmersen kinkaði kolli og
fór niður.
Eftir andartak stóð Vera Busch
andspænis Gústaf Ernberg.
• „Vera------!“
„Já. það er ég, Gústaf“.
Það leið stundarkorn þar til áhrif
endurfundarins hjöðnuðu.
Loks spurði hann:
„Þú ert ef til vill komin hingað
til að sækja dóttur þína?“
„Get ég fengið að tala við þig
einslega, Gústaf?“
„Auðvitað“.
Hann tók arm hennar og leiddi
hana upp til herbergja sinna.
Hún gekk að glugganum og
horfði út á vatnið. Blærinn bærði
lokka hennar. Fjarlægur hljóð-
færasláttur heyrðist. Aftur var sem
fortíð og nútíð féllu í eitt. Hún
áttaði sig og sneri sér að honum.
„Gústaf, ég vil helzt ganga
hreint til verks. Mér hefur verið
sagt að þú hafir mikinn áhuga á
Víbekku. Þess vegna er ég komin
hingað. Væri þér það móti skapi
að segja mér sannleikann í þeim
efnum?“
Andlit hans, sem hafði fengið
mildan, hugsandi svip á meðan
hún hafði staðið við opinn glugg-
ann, varð nú hörkulegt.
„Ég hef ekkert á móti því. Hefð-
irðu ekki komið til mín myndi ég
hafa heimsótt þig. Okkur Víbekku
þykir vænt hvoru um annað. Ég
hef í hyggju að giftast henni“.
Vera greip andann á lofti. Hún
hafði ekki búizt við, að hann
myndi verða svo berorður.
„Þér mun vera það ljóst, að slíkt
kemur ekki til mála“.
„Vera, ætlar þú að reyna að
sporna við því?“
„Auðvitað“.
„Hvers vegna?“
„Af því að útilokað er að gæfa
og gengi fylgi slikum ráðahag, þótt
ekkert væri nema aldursmunur-
inn“.
„O. hvað honum viðvíkur, þá
er það ég, sem hef áhættuna“.
„Nei, Víbekka hefur líka á-
hættu, t. d. þá að verða spillt“.
„Ég hygg að í þeim efnum sé
engin hætta; hún er hrein og sak-
laus stúlka“.
„Gústaf, að sjálfsögðu veit ég,
að mér er ekki fært að hindra ykk-
ur í að framkvæma þetta glappa-
HEIMILISRITIÐ
35