Heimilisritið - 01.03.1947, Blaðsíða 39

kvennamálum. Umfram allt het' ég
ekki tekið tillit til mín sjálfs. Ég
hef verið sigursæll — sokkið djúpt
— og risið upp úr aftur. Margþætt
og ævintýraríkt hefur líf mitt ver-
ið, en — ekki auðugt af haniingju.
Skyldi ekki hver maður eiga kröfu
á nokkurri hamingju. Einmitt nú
hefur tjaldið lyfzt fyrir seinasta
þáttinn — fyrir Víbekku og mér.
Hún líkist þér. Það er nærri því
eins og að endurheimta þig. Hví
skyldi ég ekki opna faðminn móti
henni. Það var ég, sem varð að
þola ranglæti í samskiptum okkar
— þess vegna ber þér enginn réttur
til þess að reyna að eyðileggja þá
seinustu möguleika er ég hef til að
hljóta hamingju“.
Orð hans höfðu djúp áhrif á
hana. Sanngirni hennar var nógu
mikil til þess, að hún hlaut að við-
urkenna réttmæti orða hans að
mörgu leyti. Á sínum tíma hafði
hún verið rög, og henni var það
líka ljóst, að hún hafði goldið fyrir
það í hjónabandinu. Það hafði-að
vísu tryggt henni örugga ævi, en
hafði samt verið fölt skin þeirra
vona, sem sainbúð Gústafs Ern-
bergs hefði veitt henni. — Hvað
sem öllu leið fann hún, að sam-
þykki hennar kom ekki til greina;
hér var teflt um Víbekku, en ekki
hana. Allt hlaut að víkja; barátt-
an fyrir velferð dóttur hennar, Ví-
bekku, var fyrir öllu.
„Gústaf, þú nuðar á því, sem
HEIMILISRITIÐ
fellur í þitt skaut. En hvað færir
þú henni?“
„Hvorki er ég hrumur né elliær“.
„Þegar árin líða mun hún sakna
— æskunnar — alls þess sem ung-
ur maður gæti veitt henni; félags-
lífs á ótal sviðum“.
„Ætli hún fái ekki tækifæri til
að hugsa um það“, sagði hann með
sigurvissu. „Þú gleymir þeim
djásnum, sem ég get veitt henni:
Atburðaríkt líf, fagurt heimili,
skartklæði, skrautgripi, ferðalög —
allt!“
„Þarna liggur hundurinn graf-
inn. Undirniðri treystir þú ekki til-
finningum hennar. Þér er ljóst, að
þú hefur blindað hana með gjörfu-
leið þínum, auðævum og slíku“.
„Þú heldur að hún elski mig
ekki?“
„Já, þú hefur aðeins komið
henni að óvörum, slegið ryki í augu
hennar og skjallað hana. Þorir þú
— til dæmis — að láta sem að þú
sért orðinn gjaldþrota? Þorir þú
að láta sem auðævi þín séu gyll-
ing ein?“
„Hvað meinarðu?“
„Gústaf — ég hygg að Víbekka
sé ekki að eðlisfari ágjörn, en ég er
viss um að á því augnabliki sem
hún sér þig sviptan öllu þessu ytra
glysi, þá yrði henni ljóst, að ekkert
væri eftir sem þið gætuð lifað fyr-
ir“.
„Gerir þú ekki of lítið úr henni?“
„Nei, hún er svo ung, að maður
37