Heimilisritið - 01.03.1947, Qupperneq 58

bréfið, sem Rob skrifaði mér?
Hafa þeir fundið —?“
„Nei, ekki enn“. Verity spennti ‘
greipar svo * fast, að hnúarnir
hvítnuðu. „Við skulum vona að
þeir finni það aldrei, því ef þeir
finna það má guð vita, hvernig fer
fyrir Rob“. Hún ræskti sig. „Ekki
bætir það úr skák, hvernig fram-
burður Gallys var. Hann segir, að
Beatrice hafi látið orð falla í þá
átt, að hún hefði getað verið bú-
in að afhjúpa morðingjann sjálf
og hefði sterk sönnunargögn í
höndunum gegn einhverjum sér-
stökum. Ég gerið ráð fyrir, að
hún hafi átt við bréfið í því sam-
bandi, og það er ekki ólíklegt að
þeir hafi einhvern grun — nei,
taktu þetta ekki of nærri þér —“.
„Veritý“.
„Eg skil, vertu róleg. En svona
er það nú samt. Og hvar svo sem
Beatrice hefur falið bréfið, þá get-
ur það fundist hvenær sem er“.
Hjúkrunarkonan leit inn og
Marcia kinkaði kolli.
„Ég talaði við Blakie lækni í
síma“, sagði hjúkrunarkonan.
„Hann kemur um þrjúleytið. þeg-
ar hann cr laus. Hann bað mig um
að vera hérna þangað til — ef þér
viljið að ég sé, frú Godden?“
„Já, þakka yður fyrir", sagði
Marcia.
Litlu síðar klæddi hún sig og
gekk niður ásamt Verity. Fyrsti
maðurinn, sem hún sá var Jakob
Wait. Hann sat þar sem Beatrice
var vön að sitja og skoðaði skjöl
á borðinu fyrir framan sig.
„Góðan daginn“, sagði hann.
„Það gleður mig að sjá yður, frú
Godden“.
Marcia fölnaði upp og Verity
greip andann á lofti. Þær hreyfðu
sig ekki. Wait hélt áfram: „Mér
þætt vænt úm að mega spjalla
við yður nokkur orð“. Svo bætti
hann við fremur kuldalega: „Og
yður, frú Gopley hefði ég ánægju
af að tala \*ið — seinna í dag“.
Hann lokaði dyrunum næstum
við nefið á Verity og bauð Marciu
sæti. Húu settist hikandi. Hvaða
skjöl hafði hann verið að skoða?
Var bréf Robs þar á meðal?
„Það er gott að yður skuli líða
betur í dag“, sagði hann. „Mig
hefur langað til að tala nánar við
yður, frú. Nú er ágætur tírni til
þess“.
„Hvað eruð þér að gera hér?“
spurði Mareia.
„Ha?“ Hann lyfti hálflokuðum
augnalokunum lítið eitt undrandi,
en lét þau óðara síga aftur. „Ég
er að reyna að komast að því,
In er myrti manninn jrðar. Og
systur hans“.
„Þér hafið varla rétt til að
rannsaka einkaskjöl eins og þessi“,
sagði hún og benti á blöðin á borð-
iu. „Ekki fyrr en ég hef farið í
gegnum þau sjálf. Þér hefðuð átt
að spyrja mig um léyfi“.
56
HEIMILISRITIÐ