Heimilisritið - 01.03.1947, Síða 60

sagt mér, hvernig þau hurfu frá
yður. En hvað illgresishnífinn
snertir, þá virðist hann hafa verið
falinn, til notkunar síðar meir.
Þjónustufólkið kveðst ekki minn-
ast þess að hafa séð hann eftir að
hann kom fyrst í húsið. En frændi
yðar, Galway Trench, er hann ekki
frændi yðar? —“.
„Jú“.
„Já, hann segir að Beatrice
Godden hafi séð hnífinn í teborð-
skúffL í bókastofunni, daginn sem
maðurinn yðar var myrtur. Þér
takið eftir því sem ég segi?“
„Já, já“. Hún hafði ekki skýrt
Gally frá bréfinu, svo að liann
hefði að minnsta kosti ekki get-
að sagt lögreglunni frá því.
„Ég ætla ekki að þreyta yður
á spurningum núna. En við skul-
um athuga málið í sameiningu.
Það sem við þurfum fyrst og fremst
að gera okkur Ijóst, er, hvaða á-
stæða er fyrir morðunum“.
„Ástæða?“
„Já, sjáið þér til“, — hann var
mjög syfjulegur og leiður á svip-
inn — , það eru þrjár ástæður hugs-
anlegar. Illdeila, sem einhver hef-
ur átt í við manninn yðar, og sem
af einhverjum orsökum var ekki
kvittuð fyrr en bæði hann og
Beatrice voru dauð. Einnig ber að
taka tillit til þess, að frændi yð-
ar kveður hana hafa flíkað því,
að hún hefði í höndum sönnunar-
gögn er gætu komið upp um morð-
ingjann. Sagði hún yður, hver þau
sönnunargögn væru?“ Ilann skaut
þessari spurningu að henni óvænt
og snöggt.
Marcia spennti greipar og svar-
aði: „Nei“.
„Og þér hafið enga hugmund
um, hver þau voru?“
„Nei“.
„Getur það staðið í nokkru sam-
bandi við — til dæmis — Robert
Copley?“
„Ég veit það ekki“.
Hann þagði stundarkorn og ein-
blíndi á hana. Hún horfði róleg í
augu hans.
„Jæja“, sagði hann svo. „En
hvað um það, við höfum ekki
getað komist að því, að hann hafi
átt í illdeilum við neinn utanað-
komandi“ Hann leit dýpra í augu
hennar, þegar hann sagði „utan-
aðkomandi“, eins og hann vildi
minna hana á það, að þeir vissu
að hún og Ivan hefðu deilt hatr-
anlega ekki alls fyrir löngu. „Nú,
nú; og ef við reiknum ekki með
því, að einhver hafi þurft að
ryðja honum úr vegi af viðskipta-
orsökum — sem er næstum óhugs-
andi — þá er ástæðan peningar,
eða þá ást“, sagði Jakob Wait,
eins og hann væri að tala um kart-
öflupoka.
Þetta var óvænt staðhæfing, og
Marcia fekk sáran hjartslátt. En
hún mátti ekki láta hann sjá, að
henni brygði.
58
HEIMILISRITIÐ