Heimilisritið - 01.10.1948, Qupperneq 5

liefði ekki verið margorður um
það. Hanu hafð'i ekki trú á því,
að allir athafnamenn þjóðarinn-
ar hrúguðust á einn stað og hann
hai'ði iátið napuryrði faiia um
þá menn, sem þyrptust til höf-
uðborgarinnar tii að njóta þar
þess, sem þeir höfðu grætt á
„litiu stöðunum“ úti á landi.
Hann haíði stundað verzlun sína
og útgerð með fyrirhyggju og
íestu, var af mörgum tahnn nízk-
ur, af því að hann þótti eyða
htlu í óþaría, en þó kunnu ýmsir
að segja sögur af hjáipsemi hans.
Þær homust þó venjulega seint
á kreik, stundum ekki íyrr en
löngu eftir að greiðinn var gerð-
ur, eins og menn þyrðu ekki að
segja frá honum, hefði verið
bannað það. Svo mikið var víst,
að Þorkell var vinsæll á Litlu-
eyri, þótt fáskiptinn væri og
þurr á inanninn og þær vinsæld-
ir jukust með' hverju ári og voru
aldrei meiri en um þær mundir,
sem það fréttist, að hann væri
að fara þaðan.
Þorkell var sjálfmenntaður, en
hann hafði dvalið erlendis tvisv-
ar sinnum, um tvítugs- og þrí-
tugsaldur, tæpt ár í hvort skiptí,
á Englandi og í Danmörku, og
hann átti auðvelt með að tala
við Dani og Englendinga, þegar
skip þeirra bar að landi á Litlu-
eyri. Og það vissu allir á staðn-
um, að' hann var prýðilegur
reikningsmaður.
Eftir að dóttir hans giftist og
fór að búa í lieykjavík voru
ferðir hans þangað tiðari en áð-
ur, þótt engum dytti í hug að
halda því íram, að hann væri
með annan fótinn þar. Einkum
var þetta þó eftir að flugferðir
hófust til Litlueyrar. Hann var
mjög hriíinn af þeirri samgöngu-
bót og var óvenju skrafhreyíinn
og stimamjúkur við flugmenn-
ina, og það leyndi sér ekki, að’
hann leit á þá sem boðbera nýrr-
ar djörfungar og framíara með
þjóðinni.
Þorkell Kristinsson hafði ver-
ið ekkjumaður í nokkur ár, þeg-
ar dóttir hans missti mann sinn
skyndilega úr hjartaslagi frá
þremur börnum, tíu ára dreng
og tveimur stúlkum, sem voru
eldri. Enginn, nema feðginin sjálf
vissu hvað þeim fór á milli eftir
dauða mannsins, en skömmu
síðar var öllum ljóst á Litlueyri,
að Þorkell Kristinsson væri að
að flytja alfarinn suður til henn-
ar og barnanna.
Mönnum varð mikið um þetta,
engum hafði komið til hugar, að
þeir mundu nokkurn tíma missa
hann úr þorpinu. Fólkið tók
rögg á sig, hélt honum samsæti
og færði honum góðar gjafir og
svo var aðsóknin mikil, að það
ráð var tekið að lokum að halda
HEIMILISRITIÐ
3