Heimilisritið - 01.10.1948, Síða 28

þegar Peter kom, og hún gaf
honnm merki um næsta dans.
Peter hrukkaði ennið, en dans-
aði þó við hana. Og þegar hún
stakk upp á að fara út á gras-
flötina, lét hann að orðum henn-
ar.
Það var hlýtt og stjörnubjart-
ur himinn.
„Er þetta nú líka nauðsyn-
legt?“ sagði Peter dálítið hæðn-
islega. Þetta var hans síðasti
þáttur, og hann tilheyrði honum
með fullum rétti. Honum þótti
leitt, að ekki var bjartara. Hann
hefði feginn viljað sjá undrun
Nóru, þegar henni yrði Ijóst, að
hann hafði ekki verið blindur
leiksoppur í höndum hennar,
heldur skilningsfullur, háðsbros-
andi hjálparmaður. Og allt í einu
larigaði hann líka til að sjá von-
brigði hennar. Hann fann hjá sér
óstjórnlega löngun til að særa
hana.
„Og það er engan veginn
hyggilegt eða varfærnislegt“,
hélt hann áfram.
„Það eru ekki til aðrir guðir
en vizka og varfærni“, vitnaði
Nóra stríðnislega, „og Peter
Olney er spámaður þeirra“.
Peter stillti reiði sína með erf-
iðismunum. Þetta var leikþáttur
hans, og Nóru skyldi ekki hald-
ast uppi að stela honum.
„Og Nóra Finley er dyggur
lærisveinn!“ sagði hann. Hún
sneri sér snöggt við og leit á
hann.
„Hvað segið þér, Peter? Við'
hvað eigið þér?“
„Eg sagði, að það væri hvorki
hyggilegt né varfærnislegt af
okkur að vera hér úti. Og það er
það heldur ekki. Það er einkar
heimskulegt, því að við vitum
betur bæði, og það’ getur eyði-
lagt það, sem við höfum stefnt
að í allt sumar“.
„Eg held ég skilji ekki“, sagði
hún. Peter hló.
„Þér eigið við, að þér hafið
haldið, að ég skildi ekki“, sagði
hann. „Þér hélduð, að ég vissi
ekki, hvað'a hlutverki ég gégni í
leiknum hjá yður. Yður kom
ekki til hugar, að ég vildi af
ásettu ráði hjálpa yður til að ná
í Sam Ludlow, eða hvað?“
Það varð þögn. Svo sagði
Nóra:
„Svo þér vissuð allan tfm-
ann —“
„Auðvitað vissi ég það“. Peter
var ennþá reiður. Þátturinn var
reyndar ekki eins ánægjulegur og
hann hafði vonað. „Þér álítið þó
varla, að ég sé svo einfaldur, að
ég hafi eitt einasta andartak lát-
ið mér til hugar koma, að — að
— að nokkur hœtta væri á —“
„Eg skil! A meðan engin á-
hætta var því samfara, voruð þér
með' mér. Þess vegna voruð þér
með. Það var engin — hætta!“
26
HEIMILISRITIÐ