Heimilisritið - 01.10.1948, Síða 29

Peter púaði óþolinmóðlega.
„Nei, það var engin hætta —
fyrir hvorugt okkar! Það er eins
og þegar maður ekur blákaldur
fram hjá vegvísi, sem stendur á:
„Fær, en ótryggur. Umferð á
eigin ábyrgð“. Hætta, sem ein-
ungis er fólgin í mold og aur —
skrölti og rykkjum! Ef ég hefði
verið gæddur hetjusál, myndi ég
ekki hafa óttast að verða ást-
fanginn af yður og telja yður á
að verða hetja líka og búa með
mér fyrir fimm pund á viku. Nei
— þér hafið öldungis rétt fyrir
yður! Ef slík hætta hefði verið
á ferðum, myndi ég hafa verið
hræddur“.
„Þér hafið rétt fyrir yður“,
sagði hún. „Þér hafið ætíð rétt
fyrir yður, Peter! Þér skuluð ekki
koma með mér. Sælir!“
Hún sneri sér undan, en í stað
þess að fara inn um dyrnar — til
skynseminnar, öryggisins og Sam
Ludlow, gekk hún eftir gang-
stéttinni meðfram klúbbhúsinu.
Peter hljóp á eftir henni:
„Nóra!“
Hún hljóp frá honum. Hún
faldi sig bak við klettana, og þeg-
ar hann kom niður í fjöruna, sá
hann hana hvergi. Hann hrópaði:
„Vertu ekki með þessa vit-
leysu, Nóra! Komdu!“
Hún svaraði ekki. Hann beið'
bálreiður, unz hann sá hana
koma fram úr skugganum í hvít-
um sundfötum. Og allt í einu
varð honum ljóst, að hún ætlaði
að synda út að duflinu.
„Gerðu það ekki, Nóra! Það
er vitfirring um þetta leyti, á
móti straumnum---------“
„Aðeins litlaust ævintýri, Pet-
er!“ hrópaði hún. „Það er engin
raunveruleg hætta! Bara lítils-
háttar áreynsla og þreyta“.
Að'ur en hann vissi af, var
hann búinn að fleygja frá sér
jakkanum, sparka af sér skónum
og farinn að synda hratt á eftir
henni. Fötin töfðu hann, og
hún varð á undan honum að
duflinu. Og þegar hann kom
þangað, liélt hún í það og hló —
hló, en — það vissi hann — ekki
að sinni eigin fíflsku heldur hans.
„Bjáninn þinn! Því gerðirðu
þetta? Hvað — “
„Það er alls ekkert dularfullt,
Peter. Eg gerði það, vegna þess
að ég er bjáni. Eg er ekki skyn-
söm eins og þú. Eg er nógu mik-
ill bjáni til að hafa gaman af lit-
lausum ævintýrum. Eg er svo
mikill bjáni, að ég finn spenning
í hættum, sem ekki eru fólgnar
í öðru en þreytu og erfiði. Nei,
það dularfulla er, að þú skyldir
koma, Peter. Þú vissir, að það
var óþarfi, að engin hætta var
á ferðurn. Þú vissir, að það eina
skynsamlega var að bíða í fjör-
unni og skamma mig, þegar ég
kæmi aftur í landi. Hvað kom
HEIMILISRITIÐ
27