Heimilisritið - 01.08.1951, Qupperneq 13

korbinsýru. Vítamínbörnin uxu
ekki betur en hin, þau voru
livorki sterkari, þolbetri né mót-
stöðumeiri gegn sjúkdómum.
Vítamínin höfðu heldur ekki
veruleg áhrif í þá átt að bæta
heilsu sjúkra. Menn hafa gengið
úr skugga um, að fólk, sem hef-
ur verið orðið tært af langvar-
andi hungri (t. d. í fangabúð'-
um), hefur sýnt fá eða engin
merki um vítamínskort.
Næringarrannsóknarstofnun
ameríska hersins hefur fyrir
nokkru gert mjög mikilvægar
rannsóknir á hlutfallinu milli
viðurværis, og vinnuafkasta.
Eftir ýtarlegar tilraunir á mikl-
um fjölda hermanna slógu nær-
ingarfræðingarnir því föstu, að
hreinn og beinn hitaeininga-
skortur væri mesta hættan fyrir
heilbrigði og starfsgetu, og að
eiginlegur vítamínskortur væri
svo sjaldgæfur, að hann komi
sára lítið til greina. Þeir komust
að þeirri niðurstöðu, að „nær-
ingargildi viðurværisins færi
fyrst og fremst eftir hitaeininga-
fjölda þess. Fái maður nógu
margar hitaeiningar í blönduðú,
lífrænu fæði, verður þörfinni
fyrir öll önnur næringarefni um
leið fullnægt“.
Þetta er ótvírætt — en það
voru hinar kenningarnar einnig,
þegar þær komu frarn. Það virð-
ist ekki um annað að ræða fyrir
leikmenn, en að taka öllum nýj-
um „uppgötvunum“ með varúð
og skynsamlegri gagnrýni.
Sem betur fer er átið ekki ein-
ungis verknaður til að' viðhalda
brunanum í líkamanum. Það er
einnig ánægja. Og engum dettur
víst í hug að hætta því, þó vís-
indin geti ekki frætt okkur uin
allt því viðkomandi. Meðan
ekki er til neinn áreiðanlegur
mælikvarði, er okkur jafn gott
að borða, drekka og vera glöð
— með eða án blessunar vísind-
anna.
ENDIR
ÓDÝRAR GÓÐGERÐIR
Umrenningur einn tók það ráð, til þess að vekja meðaumkun, að hann
lagðist fyrir framan glugga auðugrar konu og fór að bíta gras.
Frúin kom þjótandi út að glugganum og sagði: „Ósköp er að sjá
þetta maður. Eruð þér svona svangur?“
„Já,“ sagði betlarinn aumingjalega.
„Komið þér þá að bakdyrunum, maður. Það er miklu grösugra þeim
megin við húsið.“
HEIMILISRITIÐ
11