Heimilisritið - 01.09.1951, Síða 17

„Hefði maðurinn, sem rænd-
ur var, vaknað' —“ sagði ég.
„Þá væri hann ekki á lífi nú“,
svaraði Wynd.
„Já, þetta er hræðilegt!“
„Vissulega, og þess vegna hef
ég líka ásett mér að ráða fram
úr leyndardómnum, þó ég verði
að nota allt orlofið til þess“.
Eg gekk aftur að glugganum,
opnaði hann og leit á valhnotu-
tréð, sem stóð úti fyrir. „Held-
ur þú, að mögulegt sé“, sagði ég,
„að fimur maður gæti stokkið
frá trénu í gluggann?“
„Nei“, sagði Wynd, „það gæti
ef til vill hugsazt, ef glugginn
væri opinn, en Simmons fullyrti,
að hann hefði verið lokaður —
og þó, á hvern hátt annan komst
þjófurinn inn? Bíddu við —“
Hann hafði horft vandlega á
tréð, en nú fór hann út og kom
að vörmu spori aftur með leik-
húskíki. Eftir að hafa skoðað
tréð í gegnum hann nokkra
stund, rétti hann mér hann.
„Sérðu nokkuð?“ spurði hann.
Ég rýndi á tréð, og mér virt-
ist börkurinn á einni af næstu
greinunum vera skafinn af, eins
og með nögl. Þar að auki voru
nokkrir kvjstir brotnir, en það
gat verið af stormi. Wynd hafði
tekið eftir hinu sama.
Við' lokuðum glugganum og
fórum niður. Eftir kvöldverð
gengum við inn í reyksalinn og
þar hittum við Derby ofursta.
Ég tók eftir, að Wynd tók hann
tali og bað hann ákaft um eitt-
hvað, sem hann var auðsjáan-
lega tregur til að veita. Það
mátti lesa undrun, stolt og
móðgun úr svip lians. Að lok-
um virtust þeir þó verða ásáttir,
ofurstinn hneigði sig síðan og
fór út. Þegar Wynd kom til mín,
spurði ég hann, um hvað þeir
hefðu talað, en hann svaraði, að
ég skyldi brátt fá að komast að
því.
Daginn eftir kom bréf til
Wynd, sem hann tók við með
eftirvæntingu, sem gaf til kynna,
að hann hefði búizt við því. Er
hann hafð'i lesið það, sneri hann
sér að mér og sagði stutt:
„Komdu, við' skulum fara“.
Ég fór á eftir honum, og við
gengum að hliðinu hjá Derby
ofursta. Þá stanzaði ég og leit
spyrjandi á hann. „Já“, sagði
hann, „í gær varð mér ljóst, eft-
ir mikil heilabrot, að lausn gát-
unnar myndi að finna í þessu
húsi. Derby lofaði mér að senda
þjónana burt og leyfa okkur að
rannsaka í dag, og það' ætla ég
nú að gera. Hann er víst ekki
viðstaddur sjálfur, því hann var
dálítið móðgaður út af beiðni
minni — en það verður nú að
hafa það. Ég er sannfærður um,
að lausn gátunnar er að finna
hér“.
HEIMILISRITIÐ
15