Heimilisritið - 01.09.1951, Síða 19

Við rannsökuðum hin her-
bergin á loftinu, flest voru það
svefnherbergi handa þjónustu-
fólkinu, og fátt merkilegt þar
að sjá. I því síðasta stanzaði ég
samt, því þar fann ég enn á ný
hinn einkennilega þef, sem ég
hafði fundið tvisvar áður. Nú
minntist ég á það við Wynd, og
hann lofaði að' komast að því,
hver byggi í þessu herbergi.
Við fórum niður baktröppur
hússins og komum niður í dýra-
garð ofurstans. Þarna voru alls
konar dýr í búrum, og jafnskjótt
og þau sáu okkur, hófst hræði-
legur samsöngur af tígrisdýra-
öskri, apaópum, páfagaupa-
gargi o. s. frv. Þarna var apinn,
sem staðið hafði við hlið Malaj-
ans, sjakalar, slöngur og hlé-
barðar. Þefurinn og hávaðinn
var lítt þolandi, og ég varð feg-
inn að' komast burt.
Frá því við komum úr húsi
ofurstans var vinur minn þungt
liugsandi, og það stoðaði ekkert
þó ég spyrði hann um álit hans
og fyrirætlanir. Aðeins einu sinni
vaknaði hann svo af hugsunum
sínum, að hann spurði mig,
hvort ég hefði myndað mér
nokkra skoðun á málinu, en ég
varð að svara honum, að' ég
botnaði ekkert í þessum furðu-
legu fyrirbrigðum, og þá bað
hann mig að trufla sig ekki fram-
ar. Eg móðgaðist ofurlítið, þar
sem hann hafði beðið mig að
koma, og sama kvöldið lagði ég
af stað aftur til London.
I næstu sex vikur heyrði ég
ekki neitt frá Wynd, en svo fékk
ég aftur símskeyti, á þessa leið:
„Síðasti þáttur harmleiksins,
Herbergi nr. 90, verður leikinn
næstu nótt. Langi þig til að vera-
viðstaddur, myndi það gleðja
mig. Hafðu skammbyssu með“.
Ég var ennþá dálítið móðg-
aður við Wynd, en forvitnin
mátti sín meir, og ég sendi hon-
um skeyti um, að ég myndi
koma.
Hann tók á móti mér á stöð-
inni. Ég var of stoltur til að
spyrja hann um áform hans, og
það eina, sem hann trúði mér
fyrir, var, að hann ætlaði að
sofa í nr. 90 um nóttina, og svo
spurði hann mig, hvort ég vildi
vera þar honum til samlætis.
Auðvitað sagði ég, að það
myndi mér mikil ánægja, og
hann sagði mér nú, að hann
hefði fengið dyravörðinn til að
útvega sér herbergi nr. 90, sem
verið hafði læst síðan þjófnað-
urinn var framinn, og hann ætl-
aði að' koma því svo fyrir, að
enn yrði að líkindum gerð til-
raun til að brjótast inn. Hann
hafði útvegað sér dálítið af fölsk-
um gimsteinum, sem hann hafði
síður en svo farið dult með og
sýnt hverjum, sem hafa vildi,
HEIMILISRITIÐ
17