Heimilisritið - 01.09.1951, Qupperneq 21

niður, eins og hún þefaði að' ein-
hverju. Nú varð mér fyrst ljóst,
hvað þetta var, það var gríðar-
stór api.
Þessi sýn hafði svo skelfileg
áhrif á mig, að ég get ekki skilið
það né skýrt. Eg get einungis
sagt, að ég var eins og í martröð,
gat hvorki hrært legg né lið eða
gefið' frá mér hljóð. Ég sat og
starði á ófreskjuna, eins og dá-
leidd hæna. A öðrum handleggn-
um hélt dýrið á tösku, og á hin-
um dinglaði brúnn kaðalspotti
með lykkju. Með hröðum, á-
fjáðum tilburðum snuðraði hann
uppi töskuna með fölsku gim-
steinunum og stakk þeim í sína
tösku.
Nú gaf Wind frá sér djúpa
stunu, sem gaf til kynna, að
hann hefð'i sofnað, hreyfði höf-
uðið, reis upp við olnboga og
starði á þjófinn, undrandi og
skelfdur. Ég sá, að hann varð
gripinn viðbjóði, eins og maður
finnur til gagnvart ógeðslegum
kvikindum.
Aður en hann fengi hreyft sig
eða gefið frá sér hljóð, hafði ap-
inn stokkið upp í rúmið, setzt
klofvega ofan á hann, gripið fyr-
ir kverkar honum og brugðið
lykkjunni yfir höfuð honum með
ótrúlegu snarræði. Eins og svip-
leiftri brá nú fvrir í huga mér
trélíkaninu með farinu á hálsin-
um.
Það átti að fremja morðið rétt
f'yrir augunum á mér, og þó var
það aðeins með ýtrustu erfiðis-
munum, að ég gat risið á fætur.
En þegar ég var á annað borð
staðinn upp, hvarf hin skelfilega
lömun strax.
Alveg rólegur gekk ég að dýr-
inu, setti byssuhlaupið rétt við
ennið' á því og hleypti af; en þó
þetta hefði ekki tekið langan
tíma, var þegar komið eldrautt
merki um hálsinn á vini mínum.
ÁÐUR en sólin var komin
upp, drápum við á dyr hjá of-
urstanum; en við urðum samt
of seinir. Malajinn var ekki í
herbergi sínu, eða annars staðar
í húsinu. En nokkrum tímum
seinna sendi ofurstinn okkur
skiláboð um, að hann væri fund-
inn.
Til að hafa ofan af fyrir sér,
meðan hann beið þess, að' ap-
inn kæmi aftur frá ránmorðinu,
hafði hann farið niður í dýra-
garð ofurstans. Hann hafði, að
því er virtist, farið inn í búrið
til tígrisdýrsins og skemmt sér
við að kvelja dýrið með' logandi
endanum á vindlinum sínum.
Að minnsta kosti lá gamla
tígrisdýrið í hnipri, eins og til
að stökkva og horfði grimmdar-
lega á lík Maíajans, sem lá
endilangt á gólfinu fyrir framan
það.
HEIMILISRITIÐ
19