Heimilisritið - 01.09.1951, Síða 37

form hans, væri nú á leið til
Viktoríustöðvarinnar, gekk hann
rakleiðis að skápnum og opnaði.
Hurðin sveiflaðist hljóðlega - á
kúlulegunum. Hann kveikti og
gekk inn.
FYRIR framan hann var
hurðin að innri geymslunni.
Hann var enga stund að opna
galdralásinn. Augun glóðu á-
fergjulega, þegar hann sópaði
seðlabunkunum niður í töskuna
sína. . ..
Þegar hann loks var tilbúinn
að fara og sneri sér við, stanz-
aði nálega í honum hjartað. Það
var eins og fæturnir yrðu að
brauðdeigi undir honum. Hann
kiknaði í knjáliðunum. S,vipur-
inn lýsti samblandi af ótta og
undrun.
I opnum sJcápdyrunum stóð
ungfrú Roberts. Hún brosti —
sigri hrósandi, sýndist yfirmanni
hennar. Við hlið hennar stóð
risavaxinn næturvörður, auð-
sjáanlega reiðubúinn að taka til
höndunum, ef þörf gerðist.
„Sækið' lögregluna, Burro\v!“
skipaði ungfrúin. „Og gleymið
ekki því, sem þér hafið séð! Þér
verðið áreiðanlega látinn bera
vitni“.
Næturvörðurinn kinkaði kolli
og flýtti sér burt.
„Bölvuð stelpan!“ hrópaði
gjaldkerinn og gerði sig líklegan
HEIMILISRITIÐ
til að ráðast á hana, en áður en
til þess kæmi, skellti hún skáp-
hurðinni í lás við nefið á honum.
ÞAÐ liðu ekki margar mínút-
ur þar til Newman var frelsaður
úr prísundinni, en það var ein-
ungis til að verða fluttur í aðra
örugga geymslu — lögreglustöð-
ina. Þar fékk hann nógan tíma
til að hugsa um atburðina. En
liversu mjög sem hann braut
heilann, gat hann alls ekki ráðið
fram úr því, hvernig ungfrú Ro-
berts hefði komizt á sporið. Það
kom ekki í Ijós fyrr en í réttar-
höldunum. Hún skýrði frá því,
þegar verjandi ákærða gagn-
spurði hana.
„Eg skildi, að það voru maðk-
ar í mysunni“, sagði ungfrúin,
„og svo ákvað ég-að athuga mál-
ið nánar“.
„Já, en hvernig stóð á því, að
þér skilduð, að ekki væri allt
með felldu?“ spurði verjandinn.
Ungfrú Roberts brosti ofurlít-
ið.
„Gjaldkerinn kom upp um
sig, þegar ég spurði hann, hvað
klukkan væri. Frá skrifstofunni
sér á kirkjuklukkuna, og ég vissi,
að hún var næstum hálftíma of
sein. Þegar hann svaraði, að
klukkan væri sjö, gat ég ekki
annað en undrazt, að hann
skyldi gefa til kynna tímann eft-
ir þeirri klukku, því kirkjuklukk-
35