Heimilisritið - 01.09.1951, Qupperneq 53

Eldur! Eldur!
Nýlega kviknaði í stórri hótelbygg-
ingu í Atlanta í Bandaríkjunum. Liðs-
foringi nokkur bjó ásamt konu sinni á
tólftu hæð, og þegar þau ætluðu að
bjarga sér, sáu þau að eldurinn byrgði
allar útgöngudyr.
Fólk kastaði sér í ofboði niður á gang-
stétrina, og kona liðsforingjans, viti sínu
fjær af skelfingu, ætlaði að fara eins að.
Framh. af bls. 50.
hann lært að gera það sjálfur,
sem móðir hans hafði gert fyrir
hann áður; hann hafði staðið á
eigin fótum og barizt fyrir því,
sem hans var.
„Við verðum að taka upp
gildrurnar, áður en önnur dýr
lenda í þeim,“ sagði Jim.
„Farðu til baka sömu leið og
þú komst, og svo mætumst við
hjá hinum vatnsendanum.“
ÞEGAR Jim sneri sér við til
að fara, fann Donald hjá sér
löngun til að kalla á hann, til
að segja eitthvað, en hann kom
ekki upp orðunum. Hann sá
hann hverfa, og svo lagði hann
sjálfur af stað. Honum fannst
sem hann svifi eftir stígnum,
og honum þótti næstum sem
móðir sín gengi við hliðina á
sér og horfði á hann hreykin.
ENDIB
Liðsforinginn greip í handlegg hennar
og hótaði að slá hana í rot. ,,Það er ekki
öll von úti,“ sagði hann, „ef þú gerir
alveg eins og ég segi.“
Fyrst opnaði hann vatnskranana og
lét vatnið fossa í baðkerið og vaskinn.
Svo tók hann lakið af rúminu, dýfði því
ofan í baðkerið, opnaði dyrnar fram í
reykfylltan ganginn og hengdi lakið yf-
ir hurðina að utan — til þess að varna
eldinum að komast í hurðina, eins lengi
og unnt væri.
Þau hjálpuðust að við að taka dýnuna
úr tvíhrciðu rúminu, lögðu hana flata
upp að gangdyrunum og drógu snyrti-
borðið að, til þess að halda dýnunni að
hurðinni. Efri brúnin slútti fram, svo
þau létu stól upp á borðið ril frekari
stuðnings dýnunni. Liðsforinginn tók
vatnshelda bréfakörfu og konan hans
blómakrukku, sem þau notuðu til að
sækja vatn í baðkerið og gegnbleyta
dýnuna.
Nú var vatnið orðið tveggja þuml-
unga djúpt á gólfinu og hélt áfram að
hækka. Herbergið var fullt af reyk.
Liðsforinginn opnaði því næst gluggann
ofurlítið — ekki svo mikið að gustur
kæmi, er myndi örfa eldinn, heldur að-
eins nóg til þess að hleypa svolitlu
hreinu lofti inn í herbergið. Svo bjuggu
þau sér til tjald úr rennblautri gólfá-
breiðunni og drógu hana upp yfir höf-
uð sér, til þess að verjast reyknum eins
og kostur væri. Þau sátu við glugg-
ann með nasirnar við gluggakistuna.
Þau sátu enn við gluggann, fjórum
stundum síðar, þegar slökkviliðsmenn
brutust inn í herbergið. Og þau voru
lifandi.
ENDIR
HEIMILISRITIÐ
51