Heimilisritið - 01.11.1951, Blaðsíða 41

sem aldrei fellur í freistni“.
„Eftir því sem ég bezt veit,
hefur þú alla tíð verið fyrirmynd
i siðprýði“, skaut Claire inn í.
„Já, auðvitað — þú veizt vel,
að ég elska Albert af öllu hjarta
og mun ávallt verða honum trú,
enda þótt ég hafi daðrað dálítið
í mesta sakleysi — við bridge-
borðin, á ströndinni eð'a í síð-
degisteinu — en það varð aldrei
meira. Eg hef aðeins í eitt ein-
asta skipti verið leidd í alvar-
lega íreistni, og það var þegar
ég var síðast í Monte Carlo!
Þú þekkir auðvitað spilafýsn
Alberts. Hann sinnti mér ekkert
og varði öllum sínum tíma við
spilaborðið, og því gat ég — ef
mig langað'i ekki að spila, gert
hvað sem mér sýndist.
Það var ekkert nýnæmi fyrir
mig, ég var þegar orðin þessu
vön. Jæja, í þetta sinn var gæf-
an alveg sérstaklega hliðholl Al-
berti, hann vann stöðugt, sem
gerði þetta allt ennþá erfiðara,
því að hann tilheyrir þeirri teg-
und fjárhættuspilara, sem ekki
hætta að spila, á meðan þeir
vinna!
EN ÞÁ skaut hetjunni í ævin-
týri mínu upp. ...
Ég hafði fyrst séð hann á
ströndinni — líkamsbygging
hans var eins og á grísku líkn-
eski, dökkt, liðað hár og hlýleg,
kolbrún augu, sem voru dreym-
andi. Ég varð' þess strax vör, að
hann fylgdi mér eftir eins og
skuggi þegar frá fyrsta augna-
bliki. Honum skaut upp hvar
sem ég fór . .. í anddyri gisti-
hússins, á strandlengjunni, á
skemmtigönguveginum, í barn-
um! Við bjuggum á sama hóteli,
og hann vissi alltaf nákvæmlega
hvenær ég fór út.
Þessi þögla aðdáun hafði þeg-
ar staðið yfir í viku. Þögli ridd-
_ arinn minn var ekki framhleyp-
inn, hann reyndi aldrei að nálg-
ast mig, en virti mig fyrir sér
með' srtóru, brúnu, þunglyndu
augunum sínum, þó alltaf í
hæfilegri fjarlægð. Þegar hann
tók eftir, að ég horfði á hann,
sneri hann sér alltaf vandræða-
lega undan.
Ég skal viðurkenna hrein-
skilnislega, að ég var farin að fá
áhuga á mínum dularfulla að'-
dáanda, háttvísi hans snerti við-
kvæman streng í brjósti mér, og
ég var farin að óska þess ósjálf-
rátt, að liann ávarpaði mig.
Hann hafði svo sem oft haft
tækifæri til þess, en hann not-
færði sér það ekki. Að viku lið-
inni var hann þó orðinn svo á-
ræðinn, að hann heilsaði mér
feimnislega í anddyrinu. Jæja,
ioksins hefur hann hert upp hug-
ann, hugsaði ég með' sjálfri mér
og tók undir kveðju hans, að
NÓVEMBER, 1951
89