Heimilisritið - 01.11.1952, Blaðsíða 12

„ÞaÖ get ég fullvissað þig um,
aÖ ég vil ekki. . . Hann leit
næstum reiðilega á hana.
,,Ó, Peter. . . . Af hverju
ekki?“
,,í fyrsta lagi af því mér er á
móti skapi að dansa, í öðru lagi
af því ég hef ekki tíma, og í þriðja
lagi af því ég á ekki föt, sem ég
get verið þekktur fyrir að sýna
mig í á slíkum stað.“
,,Af hverju segirðu ekki blátt
áfram, að þú kærir þig ekkert um
að vera með mér ? ‘ *
,,Það veit ég ekki. . . .“ Hann
var sektarlegur á svip.
,,Er ég þá svona ómöguleg?“
spurði hún. ,,Eg hvorki tek upp
í mig né spýti á gólfið eða sting
hnífnum upp í mig ..." Hún
reyndi að slá þessu upp í spaug.
Peter gekk nokkrum sinnum
fram og aftur um gólfið, svo
stanzaði hann frammi fyrir henni
og sagði mjög alvarlega:
„Áhugamál okkar eru svo afar
ólík, Betty. Eg er nýorðinn að-
stoðarlæknir í spítalanum, og er
að afla mér eigin viðskiptavina.
Þar að auki. £g lifi fyrir það. Ég
hef hvorki tíma né löngun til að
flakka um með þér og þínum
kyndugu vinum. Þeir drekka of
mikið, daðra of mikið og taka
ekkert alvarlega. Þeir eru . . .
eru af annari gerð en ég.“
,,Þetta held ég þú hafir sagt
nokkrum sinnum áður.“ Hún
teygði fæturna niður á gólfið,
stóð upp og gekk til dyranna.
Þegar þangað kom, sneri hún sér
við. Það var meiri hryggð en
gremja í röddinni, þegar hún
sagði: ,,£g get ekki þolað þig og
sjálfbyrgingsskap þinn.“
OFT hafði Betty gengið eirðar-
laust fram og aftur um herbergið
sitt, meðan hún hugsaði og hugs-
aði. Gráturinn vildi brjótast fram,
en hún bældi hann niður. Hún
hafði reykt margar sígarettur.
Hún hafði staðið og horft örviln-
uð út í sólskinið, út á blátt haf-
ið, bjart og lokkandi. Svo gekk
hún rösklega niður í setustofuna,
tók símann og hringdi.
„Robert, það er Betty. . . .
Heyrirðu það ? Hvernig ferðu að
þekkja sundur málróm allra
stúlkna, sem tala við þig í síma ?
. . . Nú . . . það var um þetta í
kvöld. Eg hef séð mig um hönd.
Viltu ennþá hafa mig með ? . . .
Eg þakka. . . . En við förum ekki
þangað fyrr en tíu, er það ?“
Klukkan tæplega tíu læddist
Betty stigann. Hún var í nýja,
græna kjólnum sínum, og hélt á
lítilli, gylltri tösku. Pabbi henn-
ar og mamma sátu í setustofunni,
sem var opin. Móðir hennar kall-
aði: ,,Komdu og lofáðu okkur að
sjá, hvernig nýi kjóllinn fer þér.“
10
HEIMILISRITIÐ