Heimilisritið - 01.11.1952, Qupperneq 21

sem þú vilt, sagði hún. ,,Nú
hef ég næga peninga til að borga
spítalakostnaðinn sjálf.
Hann kom með andlitiÖ fast að
henni. ,,£g vil ekki hafa það,“
æpti hann. ,,Eg skal sjálfur borga
fyrir mitt barn. Hvað heldur þú
ég hafi gert alla þessa mánuði.
Þú heldur auðvitað, að ég hafi
slangrað af einni kránni á aðra,
eins og þú gafst einu sinni svo
fallega í skyn. Ég hef afgreitt í
bensínstöð við Vesturbrú. Hérna
hefurÖu peningana, allt, sem ég
hef unnið fyrir . . . að undan-
skildum þeim aurum, sem ég hef
leyft mér að drekka út . . . eitt-
hvaS varð ég að gera mér til af-
þreyingar!“
Betty leit á peningana. ,,Eg vil
ekki taka við þeim,“ sagði hún.
,,Þú skalt taka viS þeim!“
hrópaði hann og sleppti takinu
á henni til að seilast eftir pen-
ingunum.
Hann sleppti henni svo skyndi-
lega, að hún missti jafnvægið og
riðaði. Hún fálmaÖi fram fyrir
sig, en greip í tómt loftið. ÁSur
en hann fengi gripiÖ hana, sþkk
hún niður í myrkriS. . . .
BETTY áttaði sig aftur á líð-
andi stund. ÞaS voru ekki margir
dagar síðan — sjúkravagninn . . .
fæðingadeildin. En þegar hún leit
umhverfis sig í spítalaherberginu
með páskaliljunum í glugganum
og leit á litlu stúlkuna í kjöltu
sinni, já, þá fannst henni sem
ár væru liÖin síðan þetta gerðist.
Henni heyrðist einhver vera
við dyrnar og leit þangað. Robert
stóð í dyrunum, ofurlítið álútur
og starði á hana með einkenni-
legu brosi.
,,En hvað þaS er fallegt,“ sagSi
hann. ,,Litla mamman með . . .“
,,HvaS — hvað vilt þú hing-
að ?“ spurði hún dálítið vand-
ræðaleg. Hann kom inn og lokaði
á eftir sér.
,,Er þaS ekki undarleg spurn-
ing við föður?“ spurSi hann.
,,MaSur má víst líta á sitt eigið
barn . . . ?“ Hann lagSi hattinn
frá sér á rúmið, og hún sá, að
hendur hans skulfu. ,,Má ég ekki
halda á henni?“ spurði hann.
,,Setztu,“ sagði hún stutt. ,,Þú
getur ekki tekið barnið meðan þú
ert í blautum frakkanum.“
Hann smeygði sér úr frakkan-
um og lét hann detta á gólfið og
settist á stól við hlið hennar:
,,Þú hefur drukkið,” sagSi
hún.
,,Nei, það hef ég ekki gert.“'
Hann hristi höfuÖiÖ. ,,Má ég svo
taka þá litlu ? Eg kom til að vita,
hvenær þú gætir komið heim.“
,,Heim?“ Hún leit á hann án
þess að skilja.
Hann leit á hana, næstum eins
NÓVEMBER, 1952
19