Heimilisritið - 01.11.1952, Qupperneq 32

Hann var kominn svo langt út
í hugarheim sinn, að hann tók
hátt stökk, þegar dyrajböllunni
var hringt.
Hann flýtti sér fram, en gaf
sér þó tíma til að líta sem snöggv-
ast á sig í stóra speglinum. MeS
breitt bros og skáldleg orð á vör-
um opnaði hann dyrnar upp á
gátt.
ÞaS voru ekki gáfur, sem ein-
kenndu svip hans, þegar hann sá,
að það var betlari, sem stóS úti
fyrir. Hann skellti hurðinni aftur
fokvondur og settist aftur í sæti
sitt.
Klukkan sló níu. Nú hlaut
hún að vera hér þá og þegar. En
klukkan sló hálf tíu og tíu, án
þess að hún kæmi. Pinchol var
farinn að síga saman eins og loft-
belgur, sem lekur loftinu.
HafSi hún gabbað hann . . .
ætlaði hún ekki aS koma . . .
svona, bölvuð. . . ÞaS hringdi!
En nú fór mesti glæsibragur-
inn af móttökunni, en þetta var
þó hún sjálf — mjög fríð og óað-
finnanlega klædd, en hinsvegar
var hún ekki alveg eins ung og
hann hafði ímyndað sér.
Pinchol veitti þessu óðara eftir-
tekt, en hann huggaði sig með
því, að reynd og þroskuð kona
væri miklu eftirsóknarverðari en
stelputrippi.
Daman gekk hikandi inn, eins
og hún væri kvíðin yfir því, sem
hún hafði tekið sér fyrir hendur.
,,GjöriS svo vel, madame, fá-
ið yður sæti,“ sagði Pinchol lít-
ið eitt skjálfraddaður, um leið og
hann benti henni að ganga inn.
,,Þér afsakið vonandi, kæri
meistari,“ sagði hún og leit bæn-
araugum á hann, ,,að ég skuli
leita til yðar á þennan hátt. Eg
er gift, skal ég segja yður, og þess
vegna . . . já, það er mjög rangt
af mér, það veit ég vel, en ég sá
yður 1 biomu, og þa . . .
,,ÞaS er allt í lagi,“ sagði
,,kæri meistarinn“ alúðlega og
brosti meir og meir, ,,auðvitaS er
ekkert að afsaka, við lifum á
tuttugustu öldinni og lítum á allt
frjálsari augum en okkar kæru
forfeður . . .“
,,Þér veltið steini frá hjarta
mínu, en . . . bara að yður finn-
ist ég nú samt ekki alltof djörf
og léttúðug, þér í þessu starfi og
á þessum aldri. . . .“
BROS Pinchols stirðnaði viS
þessi tvö síðustu orð. — Ætlar
hún nú líka að fara að tala um
aldur minn, spurði hann sjálfan
sig og varð gripinn illum grun.
,,£g hugsa, að þér — eftir sjón-
armiðum yðar í „Völundarhúsi
ástarinnar" að dæma — muniS
skilja mig, þegar ég nú bið yður
um að kynna mig fyrir Sylvo.“
30
HEIMILISRITIÐ