Heimilisritið - 01.11.1952, Qupperneq 60

var það eitthvert algengasta,
enska ættarnafnið. En hann
missti þó ekki móðinn og hélt á-
fram : ,,Já, Katrín — hm — Jon-
es. Hún fékk að vera með frá
Perrier. ÞaS er prýðisstúlka.
(GuS fyrirgefi mér, hugsaSi
hann. Alitleg, vaskleg og dreng-
lynd stúlka, en var hægt aS kalla
atvinnuþjóf prýðisstúlku ?). Og
þar að auki var hún samskipa
/ «*
mer.
,,Já, skiljanlega,“ sagði frú
Wyman alúðlega, en Kári heyrði
á raddhreimnum, að hún trúði
hónum mátulega vel. ,,Og hún
ungfrú — hm — Jones,“ hélt
hún áfram, og Kára gramdist, að
hann heyrði votta fyrir glettni í
röddinni, ,,er hún ennþá um
borð ?“
,,Nei, ég sótti hana áðan.
Hún er frammi í forstofu. Mér
var að detta í hug“ — hann varð
dálítið vandræðalegur — ,,hvort
ég mætti leyfa mér að fara þess
á leit, að hún yrði hér í nótt ?
ÞaS er nefnilega það — ég sagði
henni, hvernig ástatt var hjá mér
— að ég væri að reyna að komast
inn í Oakland Park — og um aug-
lýsinguna — og hún hefur lofað“
— hann hikaði enn einu sinni —
,,lofað að hjálpa mér út úr
þessu.“
,,Þú meinar, að Katrín Jones
hafi lofað að leika hlutverk eigin-
konu þinnar ?“ spurSi Eiríkur
Wyman umbúSalaust.
,,Já.“ Hinn dökki hörundslitur
Kára varð enn dekkri. Hann vissi
nánast ekki, hvernig hann átti að
orða það. ,,ÞaS var ákaflega fal-
lega gert af henni.“
,,Mjög fallega,“ sagði Eiríkur
í skringilegum tón. ,,En“ —hann
þagnaði — ,,mér hefði dottið í
hug að þetta gæti orðið — ja —
varhugavert, svo ekki sér meira
sagt.“
Kona Wymans rak upp léttan
hlátur. „Elsku Eiríkur, mikiS get-
urðu verið gamaldags! Nútíma
stúlkur láta sér ekki detta í hug,
að það sé neitt við það að athuga,
þótt þær þykist vera eiginkonur
einhvers. Nei, ástin, þeim finnst
það þvert á móti spennandi! Eg
veit alveg, að Katrínu finnst það
svoleiðis.“
Kári sagði gremjulega.: ,,Eg
held að konan þín skilji þetta
ekki rétt, Eiríkur. Katrín gerir
þetta einungis í vináttuskyni,
vegna þess að ég — eh — gerði
henni greiSa og —
,,AuSvitað.“ Frú Wyman tók
fram í fyrir honum með sama,
létta, kjánalega hlátrinum. ,,Ef
ég sagði eitthvað, meinti eg ekk-
ert, var það, Eiríkur ? Eg meinti
bara — ja —- fólk er hætt að vera
svo mjög formlegt. Og smávegis,
eins og það, að piltur og stúlka
58
HEIMILISRITIÐ