Heimilisritið - 01.11.1952, Blaðsíða 61

sofi saman í rúmi, þótt þau séu
ekki gift, skelfir þau ekki hót.“
,,Það er ekki um neitt slíkt að
tala,“ sagði Kári hvatlega, og
reyndi að bæla niður reiði sína,
þótt það kostaði mikla áreynslu.
,,Er þetta þá svona fallega and-
legt ?“ spurði hún undrandi. ,,Ö,
elskurnar mínar, ég vona sannar-
lega, að þið fáið þá tvö rúm, það
er miklu auðveldara heldur en að
vera í hjónarúmi, svo mikið veit
ég!“
,,Svona, svona, ástin, farðu nú
ekki of mikið út í þessa sálma !“
sagði eiginmaður hennar.
Kára var meira en nóg boðið.
Honum lá við að fara út og taka
Katrínu með sér. Hvað fólk gat
haft skítugan hugsunarhátt! Og
hann hafði álitið þetta fólk góða
vini sína ! En svo kom honum í
hug, að hann mátti ekki láta
skapið hlaupa með sig í gönur,
því að hann þurfti á þessum
kunningjum sínum að halda í
sambandi við atvinnuráðninguna.
Wymanshjónin þurftu að mæla
með þeim við væntanlega hús-
bændur. Hvað hafði það að
segja, sem þessi barnalega kona
var að blaðra ?
En ef til vill skildi frú Wyman
það, af lit kinna hans og glampa
augnanna, að hún hafði gengið
of langt.
,,0, elsku Eiríkur, ég veit að
ég segi oft hræðilega vitleysu. Þú
verður að aðvara hann Kára vin
þinn um það. Auðvitað vitum
við, að þetta er bara saklaus
grímubúningur. En, jæja, ég má
til með að fara fram og ná í Kat-
rínu. Eg er svo spennt að sjá
hana.“ Hún var þegar risin úr
hægindastól sínum og komin
fram.
Kári þakkaði sínum sæla fyrir,
að Katrín skyldi ekki hafa heyrt
samtal þeirra, þótt hún myndi að
líkindum hafa hlegið að því. En
samt var hann innilega ánægð-
ur yfir því, að hún hafði ekki
heyrt það.
Frú Wyman tók Katrínu opn-
um örmum. Svona ævintýri hafði
heldur ekki hent hana síðan hún
giftist Eiríki. 1 hjarta sínu var
henni líka farið að finnast Eirík-
ur hálf leiðinlegur, og sannarlega
var þessi Kári vinur hans sérlega
myndarlegur maður. Það var ekki
að furða þótt stúlkan vildi leika
eiginkonuhlutverkið. Undir öðr-
um kringumstæðum myndi hún
sjálf. . . . En hún áminnti sjálfa
sig harðlega um að hugsa ekki
svona. Hún hafði verið siðsöm
stúlka, uppalin við strangan aga,
og nú var hún siðprúð eiginkona.
,,Kæra ungfrú Jones,“ sagði
hún og faðmaði hana að sér.
,,Hvernig stendur á því, að Kári
skildi yður eftir hér frammi ? Við
NÓVEMBER, 1952
59