Heimilisritið - 01.05.1955, Side 7

forfeður okkar þurftu að sigrast
á, ekki síður en við.
Þegar rannsakaðar eru sann-
anirnar fyrir uppruna og ætt-
erni mannsins, verður að taka
tvær tegundir staðreynda til
greina, í fyrsta lagi tímatal
myndunarfræðinnar, sem sýnir
breytingarnar, sem hafa orðið
samfara þróuninni, og í öðru lagi
tímatal framþróunarinnar, þar
sem sannanirnar birtast í tíma-
röð. Síðara fyrirkomulagið ætti
að sýna, ef ályktanirnar eru
dregnar á réttan hátt, að hin
frumstæðari afbrigði hafa orðið
til á undan þeim þroskaðri.
Það geta verið undantekning-
ar, sem orsakast af sérstökum
kringumstæðum, eins og þegar
úrkynjun hefur komið í stað þró-
unar, en það ætti að vera hægt
að slá fastri þeirri reglu, að því
eldra sem afbrigðið sé, því frum-
stæðara sé það.
Til að meta á réttan hátt
skyldleika hinna ýmsu fyrri af-
brigða hins frumstæða manns,
sem fundizt hafa, er nauðsyn-
legt að vel skiljist hvernig þess-
ar tvær tegundir staðreynda eru
notaðar.
f fyrsta lagi, röksemdirnar
viðvíkjandi myndunarfræðinni.
Ef við lítum á þróun kynjanna,
þá sjáum við, að eftir því sem
kynslóðir líða, eiga ýmsar breyt-
ingar sér stað, sem valda því,
að síðustu afkomendurnir eða
lokakynslóðin, er á ýmsum svið-
um ólík fyrstu foreldrunum, þó
þau séu greinilega skyld, alveg
eins og síðustu afkomendurnir
eru ólíkir sín á milli.
Þegar slík þróun er athuguð,
sést að breytingarnar verða með
þeim hætti, að alhæf afbrigði
verða að sérhæfum gerðum. Til
dæmis getur al'hæft afbrigði
hafa breytzt til að hæfa sérstöku
umhverfi, eins og heimskauta-
refurinn hefur fengið hvítan
feld til að hæfa snjónum og
svört húð negrans verndar hann
fyrir hitabeltissólinni.
Einfalt dæmi getur kannske
skýrt þetta nánar. Foreldrar
fimm barna geta komið í stað
hinna alhæfu afbrigða. Sérhvert
barnanna líkist á vissan hátt
báðum foreldrunum, en hvert
fyrir sig eru þau að meiru eða
minna leyti ólík hverju öðru.
Þegar afkomendur hinna fimm
barna fæðast kynslóð eftir kyn-
stóð, þá ummyndast gerð hinna
upphaflegu foreldra hjá hverj-
um ættlið og þeir verða einnig
sífellt ólíkari hver öðrum. Mis-
munurinn afmarkar sérhvern
ættlið, sem sérhæfa gerð. Þetta
má sýna á ýmsan hátt, t. d. með
mælingum, lýsingum eða ljos-
myndum.
MAÍ, 1955
5