Heimilisritið - 01.05.1955, Blaðsíða 55

— íEn elskan mín góða það
hefur mig ekki grunað. Ég hélt
hið gagnstæða, að . . .
— Ég veit það vel, Ralph.
Þetta var allt saman mér að
kenna — ég hef bara aldrei get-
að viðurkennt það. Geturðu fyr-
irgefið mér . . . og viltu koma
heim til okkar aftur?
Hann þrýsti henni fastar að
sér:
— Hvort ég vil! Það verður
dásamlegasta stund lífs míns —
nei, næstdásamlegasta. Sú dá-
samlegasta var daginn sem ég
fluttist hingað í fyrra skiptið.
Síðan gekk hann inn fyrir og
hringdi til ungfrú Turner. . . . *
Skilnaðarræða
Presturinn: Elskulegu, ástfólgnu sóknarbörn! Nú er skilnaðar-
stundin komin. Vér verðum að skilja. Kallið er komið, og ég hlýt
að kveðja yður í síðasta sinn, til þcss að gegna köllun minni í fjar-
lægu héraði. Sárar saknaðartilfinningar ættu því að gagntaka hjarta
mitt á þessari stundu. En ég hef þó nokkrar ástæður til að vera ekki
eins hryggur yfir skilnaðinum, og ég ætti að vera, og þær ástæður
eru þrjár:
Elskulegu sóknarbörn! Þér elskið mig ekki, þér elskið ekki hvott
annað, og drottinn elskar yður ekki. Hefðuð þér elskað mig, þá mynd-
uð þér hafa borgað mér tekjur mínar fyrir síðastliðin Du ár. Hcfðuð
þér elskað hvort annað, þá myndu brúðkaupin hafa orðið fleiri, en
raun hefur á orðið, og ég hefði þá ætíð fengið eitthvað fyrir hverja
hjónavígslu. Hefði drottinn elskað yður, þá myndi hann hafa kallað
fleiri af yður heim til föðurhúsanna, en hann hefur gert, og þá hefði
ég fengið að halda fleiri líkræður.
Sjá, þess vegna, ástkæru sóknarbörn, þess vegna vil ég reyna að
vera rólegur á þessari beisku skilnaðarstund.
Hann vissi það ekki
Á dansæfingu í skóla nokkrum í Reykjavík, var dönsk stúlka,
sem var boðin á dansæfinguna. — Allir piltarnir kepptust um að fá
að dansa við hana. Einn þeirra, sem var mjög lítill vexti, gengur til
hennar, hneigir sig djúpt og spyr, hvort hún vilji dansa. Þá segir sú
danska reigingslega: „Jeg danser ikke med barne.“
,,Ó fyrirgefið, fröken,“ svaraði þá pilturinn ,,ég vissi ekki, að
það væri þannig ástatt fyrir yður.“
MAÍ, 1955
53