Heimilisritið - 01.05.1955, Blaðsíða 14

Meðan þessu fór fram, stóð
Bertrand Leversac skjálfandi af
kulda úti á svölunum. Þetta var
í febrúar, og tíu stiga frost. Of-
stopamennið Filibert gat fund-
ið upp á því á hverri stundu að
vinda gluggatjöldin upp og líta
út á svalirnar. Og Bertrand vissi,
að þá biðu hans engin sældar-
kjör, því að högg Filiberts voru
þung, það vissi hann, þótt þeir
þekktust lítið.
Allt í einu datt Bertrand ráð
í hug. Svalir revýu-leikkonunn-
ar voru aðeins 1 tveggja metra
fjarlægð frá svölum Claudette.
Og vel gat verið, að hún væri
heima. Kannske gæti hann bar-
ið á gluggann hjá henni og feng-
ið hana til að hleypa sér inn.
Hann lét ekki sitja við hugs-
unina eina. Bertrand klifraði
upp á handriðið, — sem var ís-
kalt og hélað. Það var auðvitað
lífshætta að stökkva þetta, því
að hann var hér staddur á f jórðu
hæð — en um annað var ekki
að velja. Hann fór í herðarnar
og stökk.
Heppnin var með honum,
stökkið tókst. Klukkan var hálf
tólf fyrir hádegi — og hér stóð
hann á svölum Mademoiselle
Seflory.
Tjöldin fyrir svaladyrunum
voru dregin niður. Bertrand
barði varlega á rúðuna. Engiím
svaraði. Hann barði aftur. Þá
birtist loks andlit innan við rúð-
una, undrandi og syfjað andlit,
og ljóst, úfið hár í kring. Það
var leikkonan fræga! Svo sá
Bertrand á svipbrigðum hennar,
að hún hélt að hann væri annað
hvort þjófur eða vitfirringur.
„Ég var hjá stúlku í íbúðinni
hérna fyrir handan,“ sagði Bert-
rand með handapati. „Það var
komið að okkur. Opnið þér, ann-
ars verð ég kannske skotinn.“
Nú skildi Mademoiselle Sef-
lory allt. Hún skellihló og opn-
aði svaladyrnar. Kurteis og
brosandi bauð hún honum inn,
enda var Bertrand reglulega
glæsilegur maður.
Tveimur klukkustundum síðar
var Bertrand enn hjá leikkon-
unni fögru og dálítið holdugu.
Hann hafði auðvitað orðið að
þakka henni fyrir húsaskjólið
og björgun frá hörmulegum ör-
lögum.
Allt 1 einu var dyrabjöllunni
hringt. Eliane hljóp fram og
opnaði. Það var pípulagninga-
maðurinn. Hann þurfti að laga
eitthvað í baðherberginu. Hann
var með umbúðir um höfuðið.
„Veslings maðurinn,“ sagði
Mademoiselle Seflory, þegar
hún kom aftur inn til Bertrands.
„Hann hefur víst lent í bar-
daga.“
12
HEIMILISRITIÐ