Heimilisritið - 01.05.1955, Blaðsíða 43

spurði lögfræðingurinn hvass-
lega.
— Já, alveg viss. Hún gaf mér
fimmtíu pund í seðlum og sýndi
mér um leið langt bláleitt um-
slag, sem hún sagði að erfðaskrá-
in væri í.
— Það er rétt, sagði Hopkin-
son. — Þegar ég fer að hugsa um
það man ég að sama bláa um-
slagið lá þarna á borðinu morg-
uninn eftir að hún dó. Það var
tómt, og ég lagði það á skrif-
borðið.
Charles stóð upp og gekk að
skrifborðinu. Andartaki síðar
kom hann til þeirra með bláleitt
umslag, sem hann rétti lögfræð-
ingnum.
Hopkinson kinkaði kolli. — Já,
þetta er umslagið, sem við send-
um erfðaskrána í á þriðjudaginn
var. Hann virti Elísabetu fyrir
sér í þungum þönkum. — Segið
mér, var kveikt upp í arninum
um kvöldið?
— Já, eins og alltaf.
— Þökk, þá var það ekki
fleira.
Elísabet fór. Charles laut fram
og studdi skjálfandi höndum á
borðröndina. — Hver er yðar
skoðun? Um hvað eruð þér að
hugsa? spurði hann.
Hopkinson hristi höfuðið. —
Við verðum að vona að erfðaskrá-
in komi í leitirnar. Ef ekki, þá er
aðeins ein skýring möguleg.
Frænka yðar lét okkur senda
erfðaskrána í því skyni að eyði-
leggja hana. Þar eð hún vildi
ekki að Elísabet biði tjón við það
greiddi hún henni þessi fimmtíu
pund, sem hún hafði ánafnað
henni í erfðaskránni
— En hvers vegna? æpti
Charles hranalega. Við vorum
heimsins beztu vinir fram að
andláti hennar.
— Einmitt það, muldraði Hop-
kinson án þess að líta á hann.
Það kom flatt upp á Charles
að lögfræðingurinn skyldi ekki
trúa honum. Hver vissi nema
þessi gamli bragðarefur hefði
heyrt eitthvað um hann? Hvað
væri eðlilegra en hanp ályktaði
sem svo, að frú Harter kynni að
hafa heyrt eitthvað líka og þeim
hefði lent saman?
En það var ekki rétt! Charles
lifði nú beizkustu stund ævi
sinnar. Lygum hans hafði verið
trúað. En nú, þegar hann talaði
satt, var hann ekki tekinn trú-
anlegur. Hvílíkt öfugstreymi!
Auðvitað hafði frænka hans
ekki brennt erfðaskránni! En
— skyndilega sá hann fyrir sér
sýn, sem lamaði hann: Gömul
kona, sem grípur annarri hendi
að hjartastað . . . og eitthvað
flögrar úr hendi hennar . . . hvít
pappírsörk . . . sem fýkur fyr-
MAÍ, 1955
41