Heimilisritið - 01.05.1955, Qupperneq 22

hús. En móðir hennar vildi ekki
heyra það nefnt. Hún sagðist
ekki vilja, að litla stúlkan sín
spilltist af leikhúsinu, hún átti
að verða dama. Hún hélt, að hún
gæti haft taumhald á Kit með
því að senda hana á gamaldags
heimavistarskóla, en þar skjátl-
aðist henni. Uppreisnarhugurinn
ólgaði í Kit.
Kit var frá fyrra hjónaband-
inu og í fyrstu hafði Lesley ekið
til leikhússins í Rolls Royce
bílnum sínum með litlu ljós-
klæddu stúlkuna sína við hlið
sér og fólkið hafði klappað þeim
lof í lófa. En nú, þegar Lesley
nálgaðist fertugsaldurinn, leit
hún nokkuð öðrum augum á
þessa átján ára gömlu dóttur
sína. Faðir Kit var dáinn og þær
mæðgur höfðu erft stórfé eftir
hann. Lesley hafði gifzt aftur og
unnið hvern stórsigurinn á fæt-
ur öðrum í leikhúsum Lundúna-
borgar. Litla ljósklædda stúlkan
var orðin há og grönn stúlka og
svo fögur, að ljótur kjóll gat
ekki dulið fegurð hennar, ung
vera, sem þráði að kasta sér út
í lífið, metnaðargjörn og hug-
myndarík stúlka, sem Lesley
réði ekki við. Auk þess var
býsna óþægilegt að sýna sig við
hliðina á svona stálpaðri dótt-
ur.
Dyrnar opnuðust, og Lesley
brunaði inn, íklædd silkislæðum
Júlíu í svalasýningunni í „Rom-
eó og Júlía“. Hún var fögur. Það
var aðeins eftir nána athugun,
að menn tóku eftir grönnum
hrukkum við hin fögru augu,
eða eftir smáslappleika undir
hökunni, sem Jukes nuddaði
vandlega kvölds og morgna.
Hún bauð Kit velkomna með
kossi og settist framan við speg-
ilinn um leið og hún tók af sér
litla, perlum skreytta húfu.
Hún var með dökka hárkollu,
langar fléttur niður á herðar, en
liði umhverfis andlitið. Hún
hneppti hvíta kyrtlinum frá sér
í skyndi, og Jukes stóð reiðubú-
in með græna flauelskjólinn,
sem hún átti að vera í í næsta
þætti. Hún hafði með eftirtölum
fengið að leika hlutverk Júlíu
og tekizt það prýðilega, enda
þótt leikdómarnir væru dálítið
háði blandnir á köflum.
„Ó, Jukes, hjálpaðu mér,“
hrópaði hún. Svo sneri hún sér
að Kit: „En hvernig líður barn-
inu? Ertu ekki þreytt eftir
ferðalagið? Hvenær kom lest-
in?“
„Klukkan átta,“ svaraði Kit
kuldalega og beygði sig niður,
svo móðir hennar gæti snert
kinn hennar með máluðum vör-
unum.
,,Og komstu hingað alein i
20
HEIMILISRITIÐ