Heimilisritið - 01.05.1955, Side 33

Danslagafexfar
Úr síðustu danslagakeppni SKT
UPP TIL HEIÐA
(Lag: Tólfti September. — Hófundur
Jjóðsins ókunnnr. — Hlaut j. verðlann
Nýju dansanna)
Upp til lieiða oft mig seiðir
cinhver dulin þrá.
Finn þá greiðar fjallaleiðir
fram við vötnin blá.
Létt, ef þori, liggja sporin
lágum byggðum frá.
Eins og vorið endurborinn
út ég Icggjast má.
O, fylg mér til fjalla t
um fjarlæga slóð,
er vornóttin vefur storð
{ vafurglóð
og svanimir syngja
hinn sætasta óð.
I eyrum manns óma blítt
þau ástarljóð.
I laut, við lindarnið
við leggjumst hljótt,
er blundar blómafjöld
tim bjarta nótt.
Og svo kemur sólin
og sendir oss yl.
— Já, víst er á vonn gott
að vera til.
EYJAN HVÍTA
(Lag: Svavar Benediktsson. — Ljóð:
Kristján frá Djúpalœk. — Hlaut 2.
vcrðlaun Nýju dansanna)
Pó litla, hvíta eyjan vor sé ekki
af akurjörð og dýrum málrni rík,
hún á því mcir af fjallatign og frelsi
og fegurð hennar virðist engu lík.
Og þó að stundum yrði hart um haga,
cr hafísbreiður þöktu vík og fjörð,
hún varð í augum dætra og sona sinna,
cr sólin skein, hið bezta land í jörð.
En líkt og fyr, í öllum æfintýrum,
hún álög þung af grimrrtum nornum
hlaut:
Og prinsessan varð blásnauð betlikerling
og beiskar raunir féllu henni í skaut.
En vcl skal sérhvert æfintýri enda
og enn fór hér, sem kusu vonir manns,
því Kotungs-sonur kom og leysti hana
og kóngsríkið og prinsessan varð hans.
Og því skal aðeins glaða söngva syngja,
þó sólargangur styttist undir haust.
Það getur ekkert grandað því, sem ástin
fékk gróðursett og; varið endalaust.
o o
\
MAÍ, 1955
31