Heimilisritið - 01.05.1955, Qupperneq 44

Ir gusti og hverfur inn í arin-
inn. . . .
Charles varð öskugrár í fram-
an. Hann heyrði hása rödd
spyrja: — Ef — ef erfðaskráin
finnst ekki —?
— Þá er til eldri erfðaskrá,
•sem frú Harter skrifaði, en þar
eftirlætur hún allar eigur sínar
frænku sinni, Miriam Harter,
,sem nú er gift Robinson.
Hvað var hann að segja þessi
.gamli bjálfi? Miriam, sem var
gift þessum líka þrautleiðinlega
manni, og átti fjóra, öskrandi
krakka! Voru þetta laun snilli-
bragðs hans?
Síminn hringdi ákaft. Hann
tók upp tólið ósjálfrátt og heyrði
vingjarnlega rödd dr. Meynells
.segja: — Eruð það þér, Ridge-
way? Mig langaði bara að láta
yður vita að ég hef krufið líkið.
Dánarorsökin var sú sem ég hélt,
nema hvað hjartað var miklu
veiklaðra en mig grunaði. Hún
hefði í hæsta lagi getað lifað
einn eða tvo mánuði til viðbótar,
ef hún hefði farið sérstaklega
varlega með sig. Hélt yður lang-
aði til að vita það. Það getur
kannske orðið yður huggun —.
Charles skellti heyrnartólinu
á gaffalinn. Nú var úti um hann
— skuggi fangelsisins grúfði yf-
ir honum.
Hann hafði á tilfinningunni að
einhver hefði haft hann að leik-
soppi — eins og köttur leikur
sér að mús. Einhver, sem nú hló
dátt. ... *
Þrautin þyngri
Tveir Rússar voru að ræða styrjaklarhorfur. Annar þeirra sagði,
að Rússland mundi vinna sigur, ef til stríðs kærni.
„Oðara og við getum framleitt nógu margar atómsprengjur, send-
um við sex eða sjö menn til Ameríku, hvern með sína handtösku
og eina atomsprengju í hverri tösku. Þeir sprengja svo upp sína stór-
borgina hver. Það bindur enda á stríðið.“
„Við gætum aldrci komið þessu við,“ svaraði hinn Rússinn.
„Hvers vegna? Heldurðu að við getum ekki haft til nægar atóm-
sprengjur?"
„Jú, jú, allt í lagi með sprengjurnar,“ svaraði efasemdamaðurinn.
„En hvar eigum við að ná í allar handtöskurnar?"
42
HEIMILISRITIÐ