Heimilisritið - 01.05.1955, Side 61

Tjergið fyrir sig, sem ávallt hef-
ur verið herbergi hallarfrúar-
innar.“
Síðustu orðin sagði hún lág-
róma, en í flögtandi ljósbirtunni
tók hann ekki eftir því að Linda
roðnaði. Henni datt í hug, að
Bruce myndi sjálfsagt kvænast
von bráðar, og þá myndi ung og
ókunnug kona flytja þangað inn.
Og hvernig myndi hún falla inn
í allar aðstæður hér.
Hún andvarpaði ósjálfrátt og
opnaði dyrnar að herberginu,
sem faðir hennar hafði alltaf
haft. Bruce nam staðar á þrep-
skildinum og leit í kringum sig.
Þetta var stórt, ferkantað her-
bergi með þremur gluggum. Það
skíðlogaði í arninum, og eldur-
inn kastaði flögtandi birtu á
dökk eikarhúsgögnin og breiða
rekkjuna, sem smíðuð var úr
svörtum útskornum viði.
„Þetta finnst mér stórglæsi-
legt herbergi,“ sagði hann hæg-
mæltur, „og það er einhvern
veginn svo forneskjulegt að ég
er viss um það það er drauga-
gangur hérna. Því skal að
minnsta kosti ekki breytt að
neinu leyti, jafnvel þótt það sé
svo gjörólíkt svefnherberginu,
sem ég hafði í London.“
„Ég hef aldrei séð draug
hérna,“ sagði Linda hlæjandi.
„En ef þú hefur áhuga á slík-
um hlutum, verðurðu að tala við
Andrew gamla. Ég er viss um
að hann hefur séð sitt af hverju
hérna. En eigum við ekki að
ganga inn og líta á rauða her-
bergið líka?“
Það var heldur minna, og hús-
gögnin voru í léttari og kven-
legri stíl.
„Mamma verður áreiðanlega
ánægð með þetta,“ áleit Bruce,
„og ég get ekki hugsað mér, að
hún vilji breyta neinu. Og nú
hef ég víst séð það helzta, svo
að við ættum að koma niður og
fá okkur tesopa með henni.“
Frú Kinlock hafði skipað svo
fyrir, að komið yrði með teið
inn í bókastofuna, og þernan var
einmitt að koma inn með bakk-
ann. Linda fékk sting í hjartað,
þegár hún sá aftur fornu te-
könnuna og þunnu postulíns-
bollana, sem komið höfðu frá
Frakklandi fyrir mörgum manns-
öldrum.
Eldabuskan hafði ekki hug-
mynd um, að Londonarbúar
borðuðu aðeins kex og marmel-
aði með teinu, og þess vegna
hafði hún sent inn stórt fat með
heimabökuðum bollum og berja-
sultu. Bruce og Linda borðuðu
þær með beztu lyst, en frú Kin-
lock dreypti aðeins á teinu.
„Ég er ekki vön að borða á
þessum tíma dags,“ sagði hún
MAÍ, 1955
59