Heimilisritið - 01.11.1957, Page 18

ÞaS varð þögn, sem aðeins var
rofin af lágu gjálfri við bátshlið-
arnar.
Rödd Marcos heyrÖist á ný:
,,Já, ég drepa mann. Þrisvar
ég drepa mann.“
Carruthers brosti. ,,Ég geri ráð
fyrir, að þú hafir gert það í sjálfs-
vörn ?“
,,HANN SKER MIG Á HÁLS“
,,Sjálfstíörn ?“ endurtók Marco.
,,Nei, lagsi! Ég var hungraÖur —
svo ég varð að éta — ekki rétt ?
Varð að drekka !“
Hann starði kalt á bátsfélaga
sinn. ,,VarÖ að drekka,“ endur-
tók hann og rjálaði við hnífinn
og gaut augunum illilega.
Carruthers heyktist aftur á bak.
Nú sl^ildi hann! Ef Marco átti að
lifa, varð hann, Carruthers, að
deyja. Vatn svalar þorsta, og
blóð er að mestu vatn. O, en blóð
er salt. Vissi Marco það ? Hélt
fífliÖ í raun og veru, að blóð
myndi svala þorsta hans . . . ?
Þegar hann neyddi sjálfan sig
næst til að líta upp, lágu hinar
stóru krumlur Marco máttlausar
niður og augun voru lokuS.
Ef hann skreiddist nú aftur eft-
ir og gripi hnífinn ?
En hann vissi með sjálfum sér,
að hann hafði hvorki styrk né
hugrekki til þess. Marco gæti
vaknaS skyndilega, og þá yrðu
endalokin skjót. Endalok hans.
Sólin hækkaði á lofti og öSru
hvoru stundu mennirnir af tómri
örvilnan, en hvor í sínu lagi, síð-
an þessi hræðilegi ógnun kom
upp þeirra í milli. Ógnun um
morð . . . og óttinn við hana.
Carruthers hreyfði sig meS
þjáningu. ,,Ef ég sofna,“ hugs-
aði hann, ,,mun þessi óþokki
skríða hingaS og skera mig á
háls. Drekka síðan blóðiÖ úr
/ « *
mer.
Sólin var hætt að hækka og
var byrjuÖ langa niðurleiðina.
Carruthers leit út yfir hafið og
stirðnaði allt í einu.
Þarna, meS reyk upp úr tveim
skorsteinum, var skip.
Hann kraup og upp úr þurru
koki hans barst rámt kall. Svo
tók hann að snökta veikt af gleÖi
og feginleik.
Marco sá skipið líka. Hann
stóS upp riðandi og baðaði út
handleggjunum.
Til þeirra barst flaut úr eim-
pípu skipsins. Og þeir vissu, að
þeir höfðu sézt og voru hólpnir.
Tilhugsunin um kalt vatn
kvaldi Carruthers. Hann sá sjálf-
an sig þamba úr háu glasi meS
ísmolanum, sem gerðu þægilegan
klingjandi hljóm, meðan hann
drakk og drakk.
16
HEIMILISRITIÐ