Heimilisritið - 01.11.1957, Síða 24

Smásaga
eftir H. M.
„BJÖSSI, það er mál að fara
á fætur."
Það var mamma sem kallaði.
Ég hrökk upp af værum svefni,
og nú mundi ég allt, sem ég hafði
verið að hugsa um, er ég sofn-
aði um kvöldið. Það átti að senda
mig út að vita til Gríms þögla —
eins og hann var almennt kall-
aður — með vaming.
Nú var aðeins ein vika til jóla
og því mátti ekki dragast lengur
að fara út að vita. — Ég dreif
mig á fætur og var þegar albú-
inn að leggja af stað.
Veðrið var kyrrlátt og afbragðs
skíðafæri. — Þegar ég var bú-
inn að koma dóti Gríms fyrir á
litlum magasleða, er ég átti, fór
ég að kveðja. Þegar ég kvaddi
pabba sagði hann:
„Ég ætla að biðja þig, Bjössi
minn, að fara varlega og fara
ekki lengra en út að vitanum, ef
veðurútlitið skyldi breytast. Mér
líst hálf illa á hann. En hann
breytist þó ekki, að ég held, fyr-
ir miðaftan. Ég bið að heilsa
Grími," sagði pabbi að lokum.
Ég hélt nú af stað og sóttist
mér ferðin vel. Færðin var upp
á það bezta, sem hún gat verið.
— Margt var það, sem í huga
minn kom á leiðinni. Einkum var
ég oft að hugsa um Grím og
hvemig hann liti út. Margt hafði
ég heyrt talað um Grím og eink-
um vegna þess hve fámáll hann
var.
Sagt var að Grímur svaraði
varla þótt á hann væri yrt, en þá
sjaldan að hann anzaði, svaraði
hann einsatkvæðisorðum. Kveið
ég því meira fyrir, eftir því sem
leiðin styttist, unz ég kom á leið-
arenda.
Fyrst gekk ég heim að bæ
Gríms, sem var skammt frá vit-
anum. Barði ég að dymm, en
enginn anzaði. Þá hlaut Grímur
að vera úti í vita. Gekk ég þang-
að.
Vitinn var byggður á háum
kletti, sem skagaði fram á sjáv-
arströndina. Þar beljuðu öldur
úthafsins upp við hamarinn og
kváðu sinn orustubrag.
Þegar ég kom út að vitanum
var Grímur að enda við að
kveikja ljósin. Heilsaði ég hon-
um með handabandi og tók hann
kveðju minni hlýlega.
Mér varð starsýnt á Grím.
Þetta var nú meiri risinn. Hárið
22
HEIMILISRITIÐ