Heimilisritið - 01.11.1957, Qupperneq 25

náði niður á herðar og skeggið
niður á bringu, en hvortveggja
var silfurgrátt.
Það var eins og skini í tvær
stjörnur þegar litið var í augu
Gríms. Svo fögur voru þau. Og
úr andliti hans mátti lesa rúnir,
sem táknuðu sorg og . . . sigur.
Þannig kom Grímur mér fyrir
sjónir.
,,Jæja, drengur minn, þú ferð
nú ekki lengra í dag, því það er
ekki fallegt útlitið. Og auk þess
hlýturðu að vera orðinn þreyttur."
Eg sagði honum að það væri
ekki búizt við mér heim um
kvöldið. Fór ég síðan heim með
Grími. —■ Þótti mér skrítið að
koma þar inn, því að á móti mér
lagði hlýjan fjósyl.
Sá ég nú að baðstofan var bæði
fjós og fjárhús. Hafði Grímur þar
eina kú og einn vetrung cruk
fimmtán kinda. Var rúm Gríms
í öðrum enda baðstofunnar, en
kýmar og kindumar í hinum.
Það eina sem ég sá af húsgögn-
um, fyrir utan rúm Gríms, sem
þakið var hvíteltum gæmskinn-
um, var kista ein mikilfengleg að
sjá. Var lokið allt útskorið af hin-
um mesta hagleik.
Mér varð einkum starsýnt á
kistuna og hefur Grímur tekið eft-
ir því.
„Þetta er nú eini fjársjóðurinn,
sem ég læt eftir mig, þegar ég
fer héðan, Bjössi minn," sagði
Grímur og lyfti upp lokinu.
Mér brá í brún. Kistan var
þéttstoppuð af bókum. Vom forn-
sögumar þar allar bundnar í fal-
legt band. Ennfremur voru þama:
Vídalínspostilla, passíusálmam-
ir, ásamt mörgum góðum bók-
um.
„Það á ég nú afa þínum og
pabba að þakka að ég hef eitt-
hvað að líta í á löngum vetrar-
kvöldum," mælti Grímur hátíð-
lega. Síðan bætti hann við í létt-
ari tón: „Jæja, Bjössi minn, við
skulum fá okkur bita að borða.
Þér er víst full þörf á því eftir að
hafa þrammað hingað. Það er
ekki svo stuttur spölur."
Ég hafði enga matarlyst. Hug-
urinn var allur hjá kistunni. Allt
í einu hrökk ég við. Hvaða hljóð
voru þetta? Slík hljóð hafði ég
aldrei heyrt áður. Þau smugu
gegnum hold og bein, og það
var eins og kalt vatn rynni mér
milli skinns og hömnds.
„Já, það er byrjað að hvína
í geiinu. Þá er mér víst ekki til
setunnar boðið," tautaði Grímur.
„Hvaða hljóð er þetta?" gat ég
loks stunið upp.
„Það hvín. í hnjúkunum hér
upp af undan áhlaupsveðmm og
er því bezt fyrir mig að vera upp
í vita í nótt. Ekki mun þeim vera
það of gott að ljósin séu í lagi,
HEIMILISRITIÐ
23