Heimilisritið - 01.11.1957, Side 26

sem verða að heyja sína lífbar-
áttu við Ægi gamla. — þú get-
ur sofið í fletinu mínu Bjössi
minn," sagði Grímur að lokum.
,,Góði Grímur, má ég vera hjá
þér uppi í vita í nótt?" spurði ég
með eftirvæntingu.
Grímur þagði nokkra stund og
horfði í gaupnir sér. Loks mælti
hann: „Heldurðu að þú verðir
ekki syfjaður að hírast uppi í
vita- Ekki er þægindunum fyrir
að fara þar, máttu vita, drengur
minn."
Ekki kvaðst ég óttast að mér
leiddist og hélt þá Grímur áfram:
„Það er nú svo með ykkur ung-
lingana, að hafið þið fengið nóg
að eta, þá eruð þið strax afþreytt-
ir. Ojá, svoleiðis var ég nú einnig
þegar ég var ungur. — En leggj-
um þá af stað, í drottins nafni."
mælti Grímur að endingu.
Er við héldum út að vita, var
mjög. tekið að hvessa. Og
skaínmu síðar rauk hann upp
með blindhríð og háarok. En
Grímur sagði að allt væri í lagi
og með hans hjálp náðum við
naumlega út í vitann.
„Hvað ertu búinn að vera
hérna lengi, Grímur?" spurði ég
varlega, er við höfðum komið
okkur fyrir uppi í Ijósaklefa vit-
ans.
„í rúm fimmtíu ár," svaraði
Grím,ur dræmt.
„Hvernig stóð á því að þú fórst
að setjast að héma?" spurði óg
nú.
Grímur þagði langa stund.
Loks sagði hann:
„Veiztu af hverju þú varst
sendur út í vita, Bjössi minn?"
Nei, það vissi ég ekki.
„Það var vegna þess að ég
bað pabba þinn um það. Mig
langaði til þess að sjá þig, dreng-
ur minn." Grímur þagnaði andar-
tak og leit á mig íbygginn á
svip eins og hann byggr yfir
markverðu leyndarmáli. Loks
mælti hann hátíðlega:
„Þú berð nafnið hans afa þíns,
Bjössi minn, og því er bezt að
ég segi þér það strax, að þegar
ég hverf héðan inn á land friðar-
ins, þá átt þú að eiga kistuna og
það, sem í henni er."
Ég lagði hendumar um hálsinn
á Grími og sagðist vona að hann
mætti vera léngi hjá okkur. Ekki
út í vita, heldur ætti hann að
koma heim til pabba og mömmu,
sagði ég af mikilli ákefð.
„Það getur skeð, að það verði
áður en langt um líður," svaraði
Grímur. Síðan bætti hann við
eftir andartaksþögn.
„Þú varst áðan að spyrja mig,
hvers vegna ég hefði setzt að
héma. Saga mín er kannske
ekki merkileg, en þú ert sá fyrsti,
er heyrir hana, drengur minn.
24
HEIMILISRITIÐ