Heimilisritið - 01.11.1957, Qupperneq 46

barnanna. Eg annaðist þau eins
og ég aetti þau sjálf.
Eg byrjaði að búa þau undir
heimkomu pabba þeirra. — A
hverju kvöldi báðum við fyrir
honum. Við töluðum um hann,
og ég sagði þeim, að ef hann færi
til útlanda aftur, yrðum við að'
sjá um okkur sjálf. Þau tóku þessu
öllu vel. ,,Ef pabbi vill ekki vera
hjá okkur, mátt þú ekki skeela,
áminnti Ebba Villa.
,,Auðvitað ekki. Ég er engin
skæluskjóða, “ sagði Villi móðg-
aður.
Loks fengum við skeyti frá
Ray um að hann væri að koma.
Börnin báðu um að mega taka á
móti honum við skipið, og ég lét
undan. Þau voru svo þæg í lest-
inni til Southampton, og ég fann
að þrátt fyrir gremjuna við Ray,
var ég eftirvæntingarfull sjálf.
Ray kom á móti okkur, ljóm-
andi af ánægju. ,,Þetta var ó-
vænt! Enginn hefur tekið á móti
mér áður,“ sagði hann. Hann lét
frá sér töskurnar og tók börnin
sitt á hvorn handlegg, svo þau
skríktu af kæti. En allan tímann
hafði hann augun á mér. Ég
hreyfði mig ekki og reyndi að láta
ekki sjá á mér nein svipbrigði.
Ray reyndi að losa sig frá
krökkunum. ,,Já, já, en hérna er
mamma, Nancy — af hverju —“
Eg skipti mér ekki af neinu, lét
börnunum hann eftir. Ég gekk á
undan að lestinni, og ég sagði lít-
ið, það sem eftir var ferðarinnar.
I lestinni sagði hann, eins og hann
væri að þreifa fyrir sér: ,,Þú hef-
ur ekki einu sinni kysst mig. Fyr-
irgefðu, að ég skyldi ekki skrifa
meira.“
Ég svaraði ekki, leit ekki einu
sinni á hann. Eg hafði ásett mér
að stæla ekki við hann í návist
barnanna. Svo ég sat bara úti í
horni með Villa í kjöltunni.
Kvöldverðurinn var ánægjuleg-
ur á yfirborðinu. Krakkarnir mös-
uðu án afláts, virtust ekki taka
eftir því, að ég var þögul. Ray
færði þeim gjafir, og þau ætluðu
að gera út af við hann af þakk-
læti.
Þegar þau fóru að hátta, báðu
þau hann að vera hjá sér. Hann
reyndi að koma því á mig, dálít-
ið vandræðalegur.
„Mamma er vön að gera það,“
tautaði hann, en þau toguðu í
hann með sér.
,,Þú átt að gera það núna,
mamma hefur gert það á hverju
kvöldi,“ sagði Ebba.
.,Og þú verður líka að heyra
baenirnar okkar," bætti Villi við.
,,Þær verða ekki eins langar í
kvöld, því við þurfum ekki að
biðja um, að þú komir heim.“
Eg beið í setustofunni og skipti
mér ekki af þeim. Ég lét Ray
44
HEIMILISRITIÐ