Heimilisritið - 01.11.1957, Qupperneq 61

Lonnies. Öll borgin fengi að vita
það. Lonnie yrði handtekinn og
blöðin myndu gera það að for-
síðufrétt. Allir karlar, konur og
börn í Mill Falls myndu pískra
og blaðra um það.
Karlar, konur og börn. „Ef ég
gæti sannað, að þetta væri ekki
verk Tanners, myndi fjöldi
karla, kvenna og barna í þessari
borg sofa værar í nótt,“ hafði
Pete sagt áður en hann fór út úr
húsinu.
Ég stökk á fætur og æddi fram
og aftur um gólfið. Nú horfði ég
niður hinn vegspottann á kross-
götunum. Hvað myndi ske ef ég
segði ekki frá? Ef nú „sprengi-
efnið“ fuðraði upp áður en nótt-
in væri á enda? Eitt gáleysislegt
orð, hafði Pete sagt, ein bending
og borgin yrði að sláturhúsi. —
Skothríð, rýtingar, ofbeldi og
dauði. Karlar, ef til vill konur
og jafnvel börn myndu liggja í
blóði sínu rétt eins og ég hafði
séð Ellen liggja fyrir örfáum
klukkustundum. Og sökin væri
sú, að ég hafði verið hrædd við
að segja sannleikann. Hvernig
gæti ég lifað í sátt við sjálfa mig
eftir það? En hvernig gat ég lif-
að án ástar Petes?
Lengra komst ég ekki. Ég gat
ekki valið á milli veganna. Ég
gerði það, sem ég geri ráð fyrir,
að flestir hefðu gert. Ég leitaði
að smugu þó hana væri hvergi
að finna. Taldi sjálfri mér trú
um, að ég væri að vaða reyk með
allt saman.
Hvernig átti ég að vita, að það
hefði verið Lonnie? Ef til vill
var þetta honum gersamlega ó-
viðkomandi. Ef til vill hafði það
verið einn af mönnum Tanners.
Innra með mér hvíslaði einhver
rödd, ekkert er auðveldara en
komast að því, er ekki svo? „Ég
er ekki hrædd við að gera það,“
svaraði ég.
ÉG TÓK upp símtólið og bað
um númer Brads í Meekersville.
Helen svaraði og það fyrsta,
sem hún sagði var: „Vera, við
ætluðum að fara að hringja til
þín. Svo héldum við, að það
myndi bara gera þig órólega. Þú
hefur víst ekki orðið vör við
Lonnie?“
Mig sundlaði. „Nei,“ sagði ég.
„Guði sé lof! Við Brad vorum
svo áhyggjufull. Ó, þú hefðir átt
að sjá Lonnie í morgun! Hann
kom hingað og við sögðum hon-
um, að þú hefðir farið með
manninu þínum. Hann varð óð-
ur. Öskraði og hrópaði og hótaði
að —“
Ég hafði ekki kjark í mér til
að heyra það. „Hvers vegna
haldið þið, að hann hafi komið
hingað?“
HEIMILISRITIÐ
59