Fréttatíminn - 11.11.2011, Síða 30

Væri fljót að klára peninginn
Júlía Margrét Alexandersdóttir blaðakona
Þegar hrunið varð greip mig, eins og fleiri Ís-
lendinga, smá æði þannig að auk þess að kaupa
30 kakódollur og matarlit fyrir afmæli barnanna
minna næstu árin þar til þau flyttu að heiman,
fór ég á nokkur málverkauppboð. Ég sá fyrir mér
að það væri skárra að binda þær fáu krónur sem
maður átti í einhverju áþreifanlegu frekar en
að láta þær hverfa út í eilífðina. Verkin sem ég
keypti þá urðu að vísu ekki fleiri en eitt en það
var stemning að vera á uppboðunum því margir
voru greinilega í sömu hugleiðingum.
Mér kemur því Kristín Gunnlaugsdóttir fyrst
í hug ef ég ætti að velja mér verk í dag með tvær
milljónir í vasanum. Verk sem hún gerði af þjak-
aðri konu með lafandi brjóst og stútfulla Bónus-
poka minntu mig óþægilega á sjálfa mig og þær
myndir sem hún sýndi í tengslum við þá sýn-
ingu, inní rós, voru þannig að þær sitja í manni,
ögrandi og hugrekkið í þeim áþreifanlegt. Ég
átta mig ekki alveg á hversu langt ég kemst með
tvær milljónir í málverkakaupum í dag en ef ég
ætlaði svo að bæta við stóru olíumálverki eftir
Karl Kvaran, sem væri mest freistandi, þá verður
peningurinn eflaust fljótt búinn. En það væri ekki
leiðinlegt að geta bætt við verkum eftir Höllu
Gunnarsdóttur og Sigtrygg
Bjarna Baldvinsson.
Eltist ekki við verk á
uppsprengdu verði
Ármann Reynisson rithöfundur
„Ég myndi kaupa verk eftir Snorra Ásmundsson,
Huldu Vilhjálmsdóttur og Helga Þórsson. Ég er
líka mjög spenntur fyrir verkum þremenningana
í Mons-hópnum og væri með þá ofarlega á blaði.
Ég myndi líka reyna að tryggja mér verk eftir Elínu
Ástu, Sigtrygg Berg Sigmarsson, Erlu Þórarins-
dóttur og Bjarna Sigbjörnsson. Síðan má líka nefna
Steinunni Þórarinsdóttur. Hún er nú kannski dýr-
ust af þeim öllum en hún er dálítið flott.“
Ármann segist myndu kaupa minni myndir og
drýgja þannig peninginn. „Ég hef aldrei keypt
listaverk sem eru eitthvað ofursprengd í verði,
heldur bara það sem ég hef haft smekk fyrir.
En yfirleitt hafa verkin nú snarhækkað í verði
eftir að ég er búinn að kaupa. Ef ég ætti að kaupa
listaverk inn á heimilið mitt og ætti ekki nein
verk þá myndi ég byrja á þessu fólki. Ég hef líka
alltaf haft skúlptúra með málverkunum og ég
myndi vera stoltur af heimilinu mínu ef það skart-
aði listaverkum eftir þetta fólk. Ég
held ég fengi alveg verk frá þeim
fyrir tvær milljónir enda eltist
ég ekki við málara sem eru
uppsprengdir í verði og fólk
er að eltast við en eru ekk-
ert betri,“ segir Ármann
sem segist alltaf reyna
að fara nýjar leiðir í líf-
inu til þess að halda áfram
að þroskast og hefur nú að
mestu snúið sér að ungu
listafólki.
Hrísgrjón, gull og málverk
Hannes Sigurðsson listfræðingur
„Ég veit ekki hvort ég hef efni á því þótt ég hafi
tvær milljónir til að leika mér með en mig langar
í Gunnlaug Scheving. Virkilega gott eintak af
Gunnlaugi fer ábyggilega á fjórar, fimm milljónir
minnst þannig að ég veit ekki hvort ég er til í að
taka lán aukalega upp á restina.
Talandi um fjárfestingar þá gerðist það fyrir
átta árum eða svo að milljarðamæringar vildu
ekki bara fjárfesta í hlutabréfum og vildu fjár-
festa sem víðast, til dæmis í auðlindum. Einn
fjárfestingakosturinn hjá þeim hefur verið á lista-
verkamarkaðnum,“ segir Hannes og bendir á
að erlendis séu fyrirtæki sem sérhæfi sig í að
kaupa listaverk fyrir auðmenn. Starfsfólk þess
setji saman söfn fyrir viðskiptavinina og fari á
uppboð í þeirra umboði. Kaupendurnir sjái verk-
in aldrei, heldur sé þeim komið fyrir í geymslum
enda liggi enginn áhugi á myndlist að baki kaup-
unum. „Þetta er bara hrein fjárfesting. Verkin
eru keypt og eigendurnir vita hvað þetta er og
síðan er þetta sett aftur á markað þegar hentar
eins og hver önnur hlutabréf.“
Hannes segir að fólk virðist mest fjárfesta í
stóru nöfnunum. Verðgildi á upprennandi lista-
mönnum sé lítið. „Þeir sem hafa peningana
vilja kaupa sinn Van Gogh eða Rembrant ef
þeir væru til sölu. Og ef þetta er nútíma-
list þá eru það bara stærstu nöfnin og þá
er spurningin bara hver er stærstur. Er
það Matthew Barney eða Ólafur Elíasson
eða einhver ennþá stærri. Nú er ég mjög
hrifinn af Gunnlaugi Scheving og nefni
hann en ef ég væri bara að fjárfesta þá
myndi ég samt sem áður hugsanlega
nefna hann. Annað hvort rosalega góð-
an Kjarval eða mann eins og Gunnlaug
sem framleiddi miklu minna, meira
rarítet og situr djúpt í sögunni og
er með svona gullfót í listasög-
unni.“
Hannes bendir á að
þegar fólk kemst í verk
stórra meistara þá
telji það sig vera
með öruggari
tryggingu
en ja fn -
vel ríkis-
skulda-
bréf. Þótt
allt fari á
versta veg
fer Rembrant úr
milljarði niður í ein-
hverja Enron-skild-
inga. Þannig að eflaust
eru menn að kaupa
hrísgrjón, Rembranta
og gull jöfnum hönd-
um núna.“
Sígild myndlist er
fjárfesting á gullfæti
MP banki og i8 gallerí gerðu nýlega samkomulag sín á milli um lán til kaupa á samtímalistaverkum
með það fyrir augum að auka vitund og þekkingu á samtímalist og kynna hana sem fjár-
festingarkost. Fréttatíminn fékk þrjá listunnendur til þess að bregða á leik og nefna það mynd-
listarfólk sem þeir vildu helst kaupa verk eftir að því gefnu að þeir hefðu tvær milljónir króna til
þess að nota í málverkakaup. Val álitsgjafanna er þó ekki bundið við umbjóðendur i8.
Júlía Margrét áttaði sig
strax á því í hruninu 2008
að myndlist væri eina
vitræna fjárfestingin
eftir að hún hafði birgt
sig upp af helstu lífs-
nauðsynjum.
Ljósmynd/Gísli
Egill Hrafns-
son.
Ármann
Reynisson
er annálaður
fagurkeri og
skreytir heimili
sitt ætíð fjölda
málverka og
skúlptúra.
Hann er
nýbúinn að
breyta til á
veggjum heim-
ilisins og þar
er einmitt
að finna
verk eftir
það listafólk
sem hann
nefnir hér til
sögunnar.
Hannes
Sigurðsson,
forstöðumað-
ur Listasafns-
ins á Akureyri,
myndi setja
allan pening-
inn og gott
betur í Gunn-
laug Scheving.
Hann segist
telja að ef fólk
vilji fjárfesta
í íslenskri
myndlist núna
þá muni það
leita í eitthvað
hefðbundið og
eldri málara.
Ljósmynd Völ-
undur Jónsson.
Einstæð móðir, eftir Kristínu Gunnlaugsdóttur.
Í heimi flöktandi krónu, súrrealísks fasteignamarkaðar og verðlausra hlutabréfa, dularfullra vafninga og skelfilegra afleiðinga afleiða virðist
fátt halda verðgildi sinu eða hækka í verði
annað en olía og matvæli. Hvorugt er þó
hentugt fyrir fjárfesta til þess að ávaxta sitt
pund þar sem matur hefur tilhneigingu til
að skemmast og það er meiriháttar mál að
geyma olíu. Listin er hins vegar í eðli sínu
þannig að hún hefur sig yfir vísitölur og
önnur álíka leiðindi sem stjórna daglegu lífi
fólks. Hún er því jafnan ákjósanlegur fjár-
festingarkostur og bankar hafa verið vilj-
ugir til þess að lána til listaverkakaupa.
Hákarlinn tekinn inn, eftir Gunnlaug Scheving.
30 myndlist Helgin 11.-13. nóvember 2011