Fréttatíminn - 21.09.2012, Side 20

HLAUP NÚNA
STEIK Á EFTIR
S
tóra stundin. 20. ágúst síðastliðinn
biðu Andrea Rúna Þorláksdóttir
og Brjánn Jónasson eftir stráknum
sínum í anddyri hótels í Jinan borg
í Kína. Þau voru stressuð, spennt
enda langþráður draumur að rætast. Þau voru
að fá barnið sitt í hendurnar. Litli Mingji Fu
varð þeirra Kári Björn Mingji Brjánsson. Hann
ber nafn með rentu því það er engin lognmolla í
kringum þennan kraftmikla dreng.
Það fyrsta sem þau heyrðu var grátur, rétt eins
og svo margir upplifa þegar þeir verða foreldrar
í fyrsta sinn. Þau ætluðu að vera tilbúin með
myndavélarnar. En geðshræringin var of mikil.
Þau missti af augnablikinu þegar hann kom
grátandi með starfsmanni af barnaheimilinu
sem hann hafði búið á frá því að hann fannst í
húsasundi, aðeins ungbarn. „Já, hann hágrét,“
segir Brjánn. „Hann vildi ekkert púkka upp á
okkur. Hann vildi ekki fara frá starfsmönnum
barnaheimilisins,“ segir hún.
Litli drengurinn þeirra var ekki mældur í
mörkum eftir að þau fengu hann í hendur, 88
sentimetrar og tæp tólf kíló, hættur á bleiu og
kominn á fasta fæðu – cheerios í skál heillaði
Kára sem orðinn var 28 mánaða gamall. „Svo
fékk hann snakkpoka sem starfsmaðurinn var
með.“ Brjánn hlær. „Já, starfsmaðurinn kunni
greinilega á krakkana sína.“ Andrea lýsir því
hvernig hann skáskaut augunum að þeim á
meðan hann borðaði. Frá vorinu höfðu þau
beðið eftir því að fá litla snáðann í hendurnar.
Hágrét í fangi foreldranna
„En við fengum ekki mikinn tíma til að vinna
hann á okkar band. Við urðum að rjúka á ljós-
myndastofu til að ganga frá pappírum. Við löbb-
uðum þangað. Ég tók Kára upp og hélt á honum,“
segir hún. „Hann hágrét. Vildi ekki vera hjá okk-
ur. Á ljósmyndastofunni gátum við talað við hann
á meðan myndirnar voru framkallaðar.“ Brjánn
samsinnir. „Já, við náðum aðeins að kynnast
honum. Og hann gaf Andreu snakk.“
Uppi á hótelherbergi léku þau við litla dreng-
inn sinn. Þetta var tregafull stund fyrir lítinn
dreng en sú gleðilegasta fyrir nýorðna foreldra.
„Við urðum að átta okkur á því að við vorum
búin að undirbúa okkur í mörg ár að eignast
barn og marga mánuði að hitta hann,“ segir
Brjánn. „Já, og hann greyið var rifinn úr fanginu
á fólki sem hann þekkti og settur í okkar. Hann
vissi ekkert um okkur. Skildi ekki tungumálið
sem við töluðum og við ekki það litla sem hann
gat bablað,“ segja þau og klára setningar hvors
annars.
„Já, við vissum að hann gæti hafnað okkur,“
segir hún. „Hann gæti grenjað, öskrað út í eitt,
slökkt á sér, starað út í loftið án þess að bregðast
við áreiti – sem eru varnarviðbrögð. En þetta
gekk betur en við þorðum að vona. Fyrstu dag-
arnir voru erfiðir. Mjög erfiðir. En ekki allur dag-
urinn, því inn á milli var hann kátur og glaður, en
hann sýndi líka mikla reiði. En við vissum að það
væri gott merki,“ segir hún og hann tekur við.
Leist vel á að ættleiða
„Já, það er gott að barnið sýni tilfinningar. Það
er merki um heilbrigði að hann skipti skapi. Og
fyrstu dagarnir voru skrítnir. Við vorum komin
með splunkunýtt barn og vorum að reyna að
finna út hvað við gætum gefið honum að borða.“
Hún tekur við.
„Já, við vitum að börn þurfa rútínu, en sáum
að í þessari ferð var engin leið að byrja að byggja
upp einhvern ryþma. Við vorum alltaf að þeytast
á milli skrifstofa. Dagarnir snerust um að sækja
alla pappíra og komast heim.“
Þau Brjánn og Andrea hafa búið saman frá því
ári eftir að þau kynntust í mannfræði í Háskólan-
um rétt fyrir aldamót, eða 1999. Þau hafa verið
saman í þrettán ár. Síðustu sex ár hafa þau verið
tilbúin fyrir barneignir og stefnt á þær. „Við átt-
uðum okkur á því að getnaður gæti tekið nokkra
mánuði en ekki mörg ár!“ Þau reyndu nokkrar
tæknifrjóvganir en ákváðu snemma að fara út í
ættleiðingu.
„Það voru vonbrigði að tæknifrjóvgunin gengi
ekki en okkur leist vel á ættleiðingu. Hún virtist
eiga vel við okkur. Eftir ákvörðunina var eins
og þungu fargi væri af okkur létt. Það var léttir
að geta hugsað til þess að sama hvað gengi á
myndum við á endanum eignast barn. Með
tæknifrjóvgun getur maður aldrei verið viss,“
segir Brjánn.
Gáfust upp á Kólumbíu
Eftir langt og strangt ferli voru þau komin með
alla tilskilda pappíra í október 2009. Þau ákváðu
að ættleiða barn frá Kólumbíu en vegna síbreyti-
legra reglna og krafna þar í landi óttuðust þau að
Tregafull gleðistund í Kína
Sex árum eftir að þau Andrea og Brjánn ákváðu að verða foreldrar fengu þau
litla son sinn í hendur. Löng og ströng barátta fyrir barni hafði leitt þau til Kína.
Litli drengurinn, sem áður bar nafnið Mingji Fu, varð þeirra Kári Björn Mingji
Brjánsson. Ein mesta gleðistund lífs þeirra var tregafull, þar sem lítill, nærri
tveggja og hálfs árs drengurinn, varð að segja skilið við fyrra líf sitt og fólkið af
barnaheimilinu sem hann þekkti. Nú hefur hann eignast foreldra fyrir lífstíð.
Mánuðirnir sem for-
eldrarnir lásu um í
skýrslum
Þriggja mánaða gat Kári Björn hlegið
upphátt. Hálfs árs gat hann setið með
stuðningi og veifaði höndum og fótum
þegar hann lá í rúminu sínu. Níu mánaða
var hann með þrjár tennur og gat stutt sig
með höndunum, lyft höfðinu og ruggað
sér. Hann gat setið einn í rúminu sínu
og rúllað sér. Árs gamall var hann með
5 tennur. Fimmtán mánaða fór hann í
þjálfunarprógramm og tók miklum fram-
förum. Gat staðið og haldið á hlutum,
fannst gaman að leika við aðra. Var
aktívur og brosti mikið. Þekkti nafnið sitt
og fannst gott að fá faðmlög.
21 mánaðar gat hann labbað
auðveldlega og skilið einfalda hluti eins
og borða, sofa, opna/loka hurð. Hann
klifraði upp á borð, fannst gaman að leika
með leikföng. Var kurteis og hlýðinn og
fannst gaman að fá hrós. Gat sagt nokkur
orð, var aktívur, fannst gaman að leika sér
við aðra og með dót. Í uppáhaldi var að
hlaupa og leika sér með bolta. Framhald á næstu opnu
Ég get ekki hugsað mér lífið öðru-
vísi enda búin að þrá þetta líf mjög
lengi. Árum saman hefur maður haft
nægan frítíma fyrir sjálfan
sig. Nú er nægur tími til
að leika við son sinn.
Gunnhildur Arna
Gunnarsdóttir
gag@frettatiminn.is
Andrea og Brjánn með litla son sinn,
Kára Björn Mingji, sem þau fengu
inn í líf sitt fyrir mánuði. Mynd/Hari
20 viðtal Helgin 21.-23. september 2012