Fréttatíminn - 30.11.2012, Page 26

BL Sævarhöfða 2, sími 525 8000
NÝR LAND ROVER DISCOVERY 4
VERÐ FRÁ 10.950.000 KR.
MYNDARLEGUR
Land Rover Discovery 4 er einn glæsilegasti jeppi sem til er. 211 hestafla dísilvél sem eyðir aðeins
8,3 l / 100 km í blönduðum akstri*, ný 8 þrepa sjálfskipting með takkaskiptingu í stýrinu og loftpúðafjöðrun
á öllum hjólum sem tengd er Terrain Response stillanlega fjöðrunarkerfinu.
Ef þig langar að prófa Discovery skaltu ekki hika við að hafa samband
við okkur í síma 525 8000 eða koma við og skreppa í reynsluakstur.
Þú færð allar nánari upplýsingar um verð og búnað á www.landrover.is
www.landrover.is
Tryggðu þér nýjan DISCOVERY 4 fyrir breytingar
á vörugjöldum þann 1. jan. nk
ATHUGIÐ!
E
N
N
E
M
M
/
S
ÍA
/
N
M
5
5
3
5
1
*Miðað við uppgefnar viðmiðunartölur framleiðanda um eldsneytisnotkun í blönduðum akstri.
kom hann ekki fram fyrr en fimm
árum fyrr í Bandaríkjunum og
ekkert vitað svo sem.
Við fluttum svo heim aftur árið
1987 og ári síðar horfðum við á
viðtal við mann í sjónvarpi, sem
var HIV smitaður. Þegar hann var
að lýsa veikindum sínum sagði ég:
„Grétar, þetta er bara alveg eins
og þú,“ og hann játti því en sagði
ekkert meira og mér datt ekki í
hug í eina sekúndu að maðurinn
minn væri HIV smitaður.“
En sú var raunin og tilviljun ein
réði því að hann fékk „rétta“ rann-
sókn sem skýrði veikindin:
„Í febrúar 1989 fór Grétar suður
til Reykjavíkur og í miklu fann-
fergi fór hann að hjálpa til og ýtti
mörgum bílum upp úr sköflum.
Upp úr því fékk hann lungna-
bólgu og Rósa Katrín dóttir okkar
hringdi í mig og spurði hvort
ég gæti ekki komið suður því
pabbi sinn væri svo mikið veikur
á sjúkrahúsi. Það var þá sem ég
fékk að vita hvað væri að honum.
Þegar Sigurður Guðmundsson,
síðar landlæknir, sagði mér hvað
væri að, þá svaraði ég að ég myndi
standa við bakið á honum alla leið
– en fór auðvitað að gráta.
Mér fannst þetta vera dauða-
dómur, því þá voru ekki komin
á markað jafn góð lyf og nú og
Grétar var orðinn svo mikið veik-
ur. Auðvitað var þetta áfall. Við
höfðum verið saman í 25 ár þegar
þarna var komið sögu. Ég held ég
hafi fengið hálfgert taugaáfall, því
ég sagði fátt næstu daga, sat yfir
honum frá tíu á morgnana til tíu á
kvöldin og sagði engum sannleik-
ann. Þegar ég kom inn til Grétars
frá Sigurði, breiddi hann yfir höf-
uð. Ég sagði við hann: „Grétar, ég
stend við bakið á þér á hverju sem
gengur.“ Hinsvegar var ég ekki
tilbúin að segja neinum hvað væri
í rauninni að, ekki einu sinni börn-
unum okkar, sem þó voru næstum
uppkomið fólk.
Örlagaríkt djamm í Kaup-
mannahöfn
Það var Sigurður sem sagði mér
hvernig Grétar hefði smitast, því
Grétar treysti sér ekki til þess
á sjúkrahúsinu. Í Kaupmanna-
höfn hafði hann farið á djammið
með nokkrum vinum og keypt
sér vændiskonu – og ekki notað
smokk. Við ræddum þetta aðeins
einu sinni og Grétar sagði að þetta
hefði auðvitað verið algjört bull að
fara á djammið og sofa hjá konu
sem hann hafði aldrei séð, en ég
fyrirgaf honum strax. Þetta getur
hent alla.“
Ingibjörg segir að síðar í lífinu
hafi hún farið að hugsa um hversu
erfitt þetta tímabil hafi í raun
verið:
„Ein fyrsta hugsunin var að ég
vildi ekki vera áfram á Akureyri.
Ég gat ekki hugsað mér að búa í
svona litlum bæ og vildi ekki segja
fólki ósatt. Ég fór norður og pakk-
aði öllu okkar niður og flutti inn á
mömmu hér í Reykjavík. Sigurður
læknir spurði mig hvað ég ætlaði
að segja ef einhver spyrði mig
hvað amaði að Grétari, því ekki
gæti ég þagað endalaust, en ég
sagði að annað hvort myndi ég
þegja eða fara niður á Lækjartorg
og kalla hástöfum sannleikann.
Svo spurði ég hann hvort ég gæti
líkt einkennunum við einhvern
annan sjúkdóm ef ég kæmist í
þrot, og hann sagði já, hermanna-
veiki. Þannig að ég notaði það
sjúkdómsheiti í marga mánuði ef
ég var spurð hvað væri að Grétari.
Ég sagði syni okkar ekki frá
hvað væri raunverulega að fyrr en
í nóvember sama ár eða í næst-
um níu mánuðum eftir að Grétar
greindist með HIV. Gunnlaugur
var þá að kveikja upp í arninum
heima og ég óttaðist mest að
eldurinn næði að læsa sér í hann,
því hann sat stjarfur. Hann gekk
um eins og í leiðslu allt kvöldið.
Það vildi mér til happs að Elísabet,
fyrri kona Gunnlaugs sonar míns,
var að læra snyrtifræði og vann
eftir hádegi, svo hún sá um Grétar
á morgnana, gaf honum lyfin og
annaðist allt sem þurfti. Hún
var rosalega dugleg, ekki orðin
tvítug. Hún var alltaf hrædd um að
hann væri dáinn þegar hún kom
á morgnana og spurði mig einu
sinni hvort ég væri ekkert hrædd
um að hann myndi vera dáinn í
rúminu við hliðina á mér þegar ég
vaknaði. Það var ég aldrei.“
Ekkja 42 ára
Nú er það því miður staðreynd að
margir vinir hverfa þegar alvarleg
veikindi steðja að. Gerðist það í
ykkar tilfelli?
„Já, þetta var mjög lærdómsrík
reynsla, kannski ekki síst hvað
varðaði vinahópinn. Þeir voru
ansi margir að hverfa vinirnir
þegar þeir vissu hvað var að. Rósa
Katrín var í námi í Danmörku
þegar þetta kom upp. Systkini
Grétars voru mér eitt og allt og
svo auðvitað nokkrir vinir sem
stóðu eins og klettar mér við hlið.
Þetta var mjög erfiður tími þegar
ég lít til baka. Einna erfiðast var
að geta ekki sagt frá og ég man
eftir einni konu sem kom til mín
og sagði mér að maðurinn sinn
væri með krabbamein. Ég hugsaði
með mér: „Mikið áttu gott að geta
Ingibjörg Gunnlaugsdóttir „Ég þurfti sjálf auðvitað fara í próf og þar kom í ljós að ég var ekki smituð, svo átti ég að koma
eftir hálft ár og svo aftur eftir hálft ár. Þá fékk ég að vita að ég væri sloppin. Ég skil í rauninni ekki ennþá hvernig ég gat
gengið í gegnum þetta, en ég gerði það nú samt.“
26 viðtal Helgin 30. nóvember-2. desember 2012