Fréttatíminn - 18.05.2012, Blaðsíða 30

ƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒ ƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒ
ƒƒƒ
ƒƒƒ
ƒƒƒ
ƒƒƒ
ƒƒƒ
ƒƒƒ
ƒƒƒ
ƒƒƒ
ƒƒƒ
ƒƒƒ
ƒƒƒ
ƒƒƒ
ƒƒƒ
ƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒ
NÝ
JUN
G!
Við kynnum nýjan hvítmygluost frá Mjólkursamsölunni
undir nafninu Dala-Auður. Osturinn er einstaklega
mjúkur og bragðgóður og er sá mýksti úr flóru
mygluosta frá MS.
Dala-Auður er 170 g og er unnin úr nýmjólk.
Nafn ostsins er vísun í Auði djúpúðgu sem var
landnámskona í Dölunum og ættmóðir Laxdæla.
MJÚKUR OG LJÚFFENGUR
HVÍTMYGLUOSTUR ÚR DÖLUNUM
H
V
ÍT
A
H
Ú
S
IÐ
/
S
ÍA
–
1
2–
06
31
fjölskyldu. Ég á mín barnabörn; heil-
an ættbálk með Ólafi,“ segir hún.
„Ég hélt á tvíburunum [hennar
Tinnu dóttur Ólafs] núna um
helgina. Það eru ekki allir svona
heppnir. Hefði ég haft val um að eiga
börn á Íslandi, þar sem svo miklu
auðveldara er að sjá um þau, hefði
staðan hugsanlega orðið önnur,“
segir hún. „En ég dvel ekki löngum
stundum við það sem ég hef ekki
gert. Mér fellur betur að horfa í þá
hluti sem ég er að gera og ætla að
gera.“
Níu ára hjónaband að baki og ís-
lenskur ríkisborgari í sex ár. Dorrit
verður hugsi spurð um það hvernig
Fólk skildi ekki af hverju ég spurði þrisvar
sömu spurningarinnar. Það sendi mér skilaboð
sem ég kannaðist ekkert við að hafa fengið. Ég
lagði eitthvað frá mér og mundi ekkert tveimur
mínútum seinna hvar og áður en ég tók fleiri
verkefni að mér hér hjá forsetaembættinu
hafði ég hugsanlega tvíbókað mig.
líf hennar breyttist við að kynnast Ólafi.
Hún viðurkennir að með honum hafi
hún farið í allt aðra átt en áður. „Ég
hafði aldrei átt kærasta í líkingu við
hann. Helstu kærastarnir voru mjög
ólíkir honum. Einn var framleiðandi í
Los Angeles, annar amerískur, farsæll
kaupsýslumaður og ég skildi ekkert í því
um hvað þetta forsetastarf snerist. Það
tók mig langan tíma að átta mig á því
að þú gerir úr því það sem þú vilt.“ En
embættinu fylgir ekki mikið fé, skýtur
blaðamaður inn í.
„Ég er mjög lánsöm að ég hafði unnið
allt mitt líf og aflað fjár. Hefði ég ekki
gert það hefði þetta líf verið erfitt fyrir
mig, því þarna þurfti ég að fara fram og
til baka til London. Og ég veit að það
hljómar skringilega en peningar fyrir
mér eru ekki svo mikilvægir. Heldur það
hvað þú gerir við þá og hvernig þú eyðir
þeim. Hvernig þú sparar. Það er hið
mikilvæga,“ segir Dorrit.
„En Ólafur er mikill karakter. Hann
vann sleitulaust og ég velti því fyrir mér
hvers vegna hinir, sem unnu ekki nálægt
því eins baki brotnu, höfðu miklu meira
fé milli handanna. En það skipti mig
engu máli. Strax í upphafi féll ég fyrir
landinu. Ég féll fyrir vatninu, hreina loft-
inu og hugmyndinni um að þegar ég týni
símanum mínum er hann fundinn innan
tíu mínútna og kominn í mínar hendur.
Og ekki gleyma að þegar ég kom hingað
þekkti mig enginn. Enginn bjóst við
neinu af mér eða krafðist neins. En, það
er erfitt að segja, þar sem ég hélt bara
lífi mínu áfram breyttist það í raun ekki
stórkostlega, enda hafði ég farið í svo
margar áttir. Verð þó að segja að veðrið
heillaði mig ekki til að byrja með,“ segir
hún sposk.
Ástfangin af Ólafi og Sámi
En voruð þið ástfangin?. „Já,“ hrópar
Dorrit upp. „Og nú hef ég fleira til að
elska. Við eigum hundinn Sám og ég
elska Ísland; sem ég féll fyrir strax í upp-
hafi,“ segir hún.
Eitt af því sem þau Dorrit og Ólafur
eiga sameiginlegt er vinnusemin. „Já, og
hann er alltaf að hugsa, lesa og skrifa.
Orka hans virðist án takmarkana. Við
komum á miðnætti heim frá einhverju og
hann er tilbúinn að fara að vinna. Eftir
stend ég of þreytt til að skríða upp í rúm.
Ég skil þetta ekki. Og ég sem hélt að ég
væri svo orkumikil.“
Hún segir sveigjanleika einmitt einn
helsta kostinn sem forseti þurfi að hafa
og Ólafur búi yfir honum. „Eina mínút-
una gerir hann eitt og þá næstu annað.
Eina stundina talar hann um loftslags-
breytingar og þá næstu við Kínverja
um mannréttindi. Tíu mínútum seinna
talar hann við einhvern sem vill opna
gagnaver hér á landi. Þetta eru ólík við-
fangsefni.“
Spurð hvort hún fylgi þessum verkefn-
um hans eftir svarar hún neitandi. „Nei,
yfirleitt ekki. Flest af þessu höfðar ekki
til mín. Og það minnir mig á heimilis-
hætti ömmu og afa, þar sem við bjugg-
um þegar ég var lítil – svona á árunum
1955 til 1956 í Ísrael: Fólk streymdi að
úr ólíkum áttum til Ísraels og fundaði í
húsi þeirra. Afi stjórnaði umræðunum
en amma sá um að 24 stundir sólar-
hringsins væri matur á borðum. Fólk var
velkomið.“
Lítið fyrir kóngaveislur
En Dorrit: Illar tungur hafa sagt að þú
værir komin hingað fyrir forsetafrúar-
titilinn og skemmtilegar kóngaveislur.
Særir það þig að heyra svona fullyrð-
ingar? „Mér gæti ekki staðið meira á
saman,“ segir hún og lætur sér ekki
bregða.
„Ég hafði hitt marga konungborna
áður við Ólafur kynntumst. Þegar Ólafur
bað mig fyrst um að giftast sér var það
eina sem ég sagði að ég myndi giftast
honum þegar hann væri ekki lengur for-
seti. Hann varð órólegur. Ég er ekkert
yfir mig hrifin af veislum kóngafólksins;
allur þessi undirbúningur. Ég þekkti
prinsessuna af Wales löngu áður en ég
kynntist Ólafi. Faðir minn, afi og langafi
hafa selt konungbornum allt sitt líf. Það
er líklega ein ástæða þess að ég vildi í
fyrstu ekki giftast Ólafi. Ég vildi ekki
vera í þessu andrúmslofti. Ég vildi ekki
hafa skyldur á herðum mínum.“
En finnur þú fyrir menningarmun
á milli ykkar Ólafs? „Auðvitað. Ef ég
verð reið, æpi ég og öskra. Hendi jafn-
vel einhverju, gleymi því svo strax og
faðma og kyssi. En Ólafur ræðir ekki
vandamál. Enda held ég að norrænt fólk
sé oft þögult um vandann. En það er þó
að breytast. Nú sé ég fólk faðmast og
kyssast meira en áður. Ólafur kunni ekki
að faðma á meðan ég faðmaði alla. Það
er stór menningarmunur. Mér finnst það
ekki skipta máli, því það var líka mikill
menningarmunur milli foreldra minna
og þau hafa verið hamingjusamlega gift
í 64 ár. Þetta snýst um sveigjanleika og
að laga sig aðstæðunum sem maður er
í hverju sinni og að gera það besta úr
hlutunum. Þetta lærði ég af foreldrum
mínum og föðurforeldrum. Þau hafa
farið í gegnum mörg stríð en einnig upp-
lifað góða tíma.“
Framtíðin í höndum þjóðarinnar
Og Dorrit sér fram á spennandi tíma,
þótt hún viti ekki hvort hún verji þeim
á Bessastöðum. Hún setur stefnuna á
kynningarstörf fyrir Íslands hönd verði
hún áfram þar en að koma sér fyrir á
Sámsstöðum í Mosfellsbæ, býlinu sem
þau Ólafur keyptu ekki fyrir löngu, nái
hann ekki þessu markmiði sínu. Þar ætl-
ar hún að rækta sitt grænmeti og njóta
lífsins. Hún lætur þjóðinni eftir að ráða
því hvort hlutverkið verður ofaná.
„Það virkar ekki að skipuleggja langt
fram í tímann. Ég hefði ekki séð fyrir
í mínum villtustu plönum að ég myndi
kynnast þessum manni, þessum víkingi
frá þessu kalda og vindasama landi. Það
er því enginn tilgangur í því að gera
áætlanir,“ segir Dorrit spurð um áætl-
anir sínar.
Þýðir þá ekkert að spyrja þig hvar
þú sérð sjálfa þig eftir tíu ár? „Nei, alls
ekki,“ segir hún glaðlega. „Ég sé auð-
vitað fyrir mér að eiga ennþá Sámsstaði,
en hver veit hvað ég mun gera? Það
getur tíminn einn leitt í ljós.“
30 viðtal Helgin 18.-20. maí 2012