Fréttatíminn - 25.05.2012, Blaðsíða 16

www.noatun.is
H a m r a b o r g – N ó a t ú n 1 7 – H r i n g b r a u t – A u s t u r v e r – G r a f a r h o l t
Þ
egar ég var lítil spurði
ég mikið út í pabba
minn. En þegar ég varð
svona átta ára, eða þar
um bil, kom yfir mig
einhver tilfinningadeyfð gagn­
vart honum og öllu því sem tengist
Víetnam. Það var ekki fyrr en fyrir
rúmu ári að áhuginn á víetnamskri
arfleið minni kviknaði aftur og mig
fór að þyrsta í vitneskju um fjöl­
skylduna mína,“ segir Anna Berta
Geirsdóttir. Hún á íslenska móður
sem hún ólst upp hjá og víetnamsk­
an pabba sem hún hefur ekki hitt
síðan hann flutti frá Íslandi til
Kanada þegar hún var tæplega
tveggja ára. „Ég hef einu sinni talað
við hann í síma. Þá var ég þriggja
ára og ég man að ég var að segja
honum hvað mig langaði mikið í
regnhlíf í jólagjöf. Hann var búinn
að tapa niður allri íslenskunni svo
við skildum hvorugt orð af því sem
hitt sagði.“
Chien Van Nguyen eða Geir
Pabbi Önnu heitir Chien Van Ngu­
yen en fékk íslenska nafnið Geir
þegar hann kom til Íslands í fyrsta
hópi 34 víetnamskra flóttamanna
sem komu hingað til lands árið
1979. Í sama hópi var systir hans og
maður ásamt tveimur ungum son­
um. „Pabbi var víst mjög duglegur
og sjálfstæður. Þeir sem aðstoðuðu
hópinn eftir komuna til landsins
hafa sagt mér að þeir hafi aldrei
haft neinar áhyggjur af honum,
hann hafi strax verið svo duglegur
að bjarga sér,“ segir Anna. „Af því
sem mér hefur verið sagt af honum
er það mjög ólíkt honum að hafa
yfirgefið okkur með þessum hætti.
Ég fór í gegnum tímabil sem barn
þar sem ég var honum mjög reið.
Það hefur hins vegar breyst eftir
að ég varð fullorðin og ég skil hann
kannski betur þó svo að skilningur­
inn nái hins vegar aldrei svo langt
að mér finnist þetta réttlætanlegt.“
Fjarlægðist mömmu á með-
göngunni
Foreldrar Önnu kynntust þegar þau
unnu saman í Hampiðjunni. „Þau
voru í sama vinahópi og hittust
reglulega og spiluðu og gerðu ýmis­
legt skemmtilegt saman. Mamma
fór fljótlega að stríða honum á
skemmtilegan íslenskan máta. Þau
urðu fljótlega ástfangin og mamma
varð ófrísk. Þá gerðist víst eitt­
hvað hjá pabba, en margt mun hafa
spilað þar inn í. Pabbi hans lést en
þeir höfðu verið mjög nánir og svo
gerðist það líka að hann fékk víst
ekki starf sem honum hafði verið
lofað og hann hafði bundið miklar
vonir við. Mamma segir mér að
hann hafi orðið mjög fjarlægur á
meðgöngunni og mamma var ekki
að fíla það. Þegar ég fæddist segir
mamma að hann hafi orðið ást­
fanginn upp fyrir haus, bæði af mér
og henni. Hann vildi okkur báðar
og bað mömmu að giftast sér. En
mamma er þrjósk og var ekki tilbú­
in að fyrirgefa honum það hvernig
hann hafði komið fram á meðan á
meðgöngunni stóð.“
Anna segist mikið hafa velt þessu
fyrir sér. „Ég held að hann hafi
bara verið sjokkeraður yfir öllu því
sem gerðist þarna í einu. Svo er það
ekki í menningunni að gera ein­
hverja konu ófríska. Hjónabandið
kemur fyrst. Mig grunar einnig
að fjölskyldan hans hafi ekki verið
alveg sátt og að hann hafi einhvern
veginn verið komin út í horn. Hann
sá að sér þegar ég fæddist og ætlaði
að gera allt betra. En þá var það
orðið of seint. Þá var mamma mín
komin í lás og vildi ekkert sam­
band. Hún segist hafa ætlað að gera
sitt besta til þess að ég og pabbi
gætum átt okkar samband og hún
segir að hún hafi alltaf gert honum
grein fyrir því að hann myndi alltaf
geta fengið að umgangast mig. En
svo tekur hann þá ákvörðun að fara
til Kanada þegar ég var tæplega
tveggja ára. Það var allt voða
skringilegt og víst mjög ólíkt hans
persónuleika að bara fara svona og
hafa svo ekkert samband. Það sem
sagt er um hann er að hann hafi
verið ábyrgur, duglegur, yndislegur
og ljúfur. Hann þótti svo góður
maður og því singur það í stúf við
persónuleika hans að fara bara
svona. Ég á erfitt með að hugsa til
þessarar höfnunar,“ segir Anna.
„Ég veit til þess að fjölskyldan var
rosalega reið honum þegar hann
fór. Það er ekki í boði í Víetnam að
yfirgefa fjölskylduna sína. Þú tekur
ábyrgð á henni. Pabbi hefur örugg­
lega fengið yfir sig skammir.“
Veit ekki hvort systur mínar
vita af mér
Sambandið milli Önnu og föður­
systur hennar og fjölskyldu hefur
alla tíð verið náið. “Synir hennar
eru mér sem bræður. Ég held að
þau hafi alla tíð reynt að bæta mér
það upp að pabbi fór. Frænka hefur
alltaf verið dugleg að senda pabba
myndir af mér þó svo hann hafi
aldrei beðið um það. Hún er í stop­
Mig langar til að þekkja föður minn
Pabbi Önnu Bertu Geirsdóttur var
í hópi fyrstu víetnömsku flóttamann-
anna sem komu til landsins árið 1979.
Hann yfirgaf hana þegar hún var aðeins
tveggja ára gömul og flutti til Kanada.
Hún hefur ekki hitt hann síðan. Anna
Berta lýsir hér tilfinningunum sem
hún hefur burðast með og nýfenginni
þrá eftir því að kynnast arfleifð sinni.
Sigríður Dögg Auðunsdóttir ræddi við
Önnu.
Anna Berta Geirsdóttir: Hún var reið í mörg ár, varð þá dofin og spurði ekki einskis. Hún spáði ekkert í pabba sinn í mörg ár, eða allt þar til hún eignaðist dætur sínar. Þá gerðist eitthvað. Ljósmynd/Hari.
Sigríður
Dögg
Auðunsdóttir
sigridur@
frettatiminn.is
Þegar ég sá þessa
mynd fannst mér
að ég yrði að fá að
hitta þessa mann-
eskju. Ég er með
símanúmerið hans
og hef horft á það
heillengi.
16 viðtal Helgin 25.-27. maí 2012