Fréttatíminn - 25.05.2012, Blaðsíða 32

svarið. Ég hugsa að það séu meira en fimm
ár og ég hugsa að læknarnir myndu segja að
ég gæti lifað með þetta til áttræðs. En ég þori
ekki að heyra svarið og þess vegna spyr ég
ekki. Og þeir eru ekki að ota þessu að mér og
það finnst mér gott. Þeir myndu örugglega
segja mér ef ég ætti aðeins þrjá mánuði eftir –
eða ég vona það.“
Sigrún er nú á hormónalyfjum, fer einu
sinni á mánuði og fær beinþéttnilyf og horm-
ónasprautu í magann. „Við seinni endurgrein-
inguna fór ég fimmtán sinnum í geisla,“ segir
hún, en yfir tuttugu sinnum í fyrra skiptið. „Í
fyrri meðferðinni fann ég ekki fyrir geisl-
unum, en nú fannst mér ég þreyttari. Geisla-
meðferð er þó ekki svo slæm, því það er
svo gaman að hitta starfsfólkið,“ segir hún
jákvæð og brosir.
Hætti að bíða eftir lífinu
Öll þessi reynsla Sigrúnar hefur breytt hug-
arfari hennar og hún dvelur ekki lengi við
tilhugsunina um dauðann. „Núna finnst mér
felast tækifæri í öllu. Ef eitthvað kom uppá
var ég alltaf fljót að finna afsökun fyrir því að
gera ekki hlutina. En núna finnst mér ekk-
ert sem ég get ekki gert. Það er ekkert rétt
eða rangt og maður á ekki endilega heima á
ákveðnum stöðum,“ segir hún.
„Það er mikilvægt að máta sig við allskonar
aðstæðum og finna leiðir svo hlutirnir gangi
upp. Mér finnst allt of margir sitja og bíða
þess að lífið byrji. Það er beðið eftir því að
börnin verði svo og svo gömul svo hægt sé að
gera hina og þessa hluti. Það getur vel verið
að þá hafi fólk ekki heilsu, eða aðstæðurnar
séu allt aðrar en fólk hugsaði sér. Það er svo
mikilvægt að lifa í núinu og ég myndi segja
að ég nái því,“ segir hún og setur sér mark-
mið, það sé einnig mikilvægt.
„Ég er markmiðaóð. Ég hef sett mér mark-
mið sem er að setja mér ekki markmið,“ segir
Sigrún og hlær. „En muna að njóta leiðar-
innar að markmiðinu, því leiðin skiptir í raun
meira máli en markmiðið sjálft.“
Óttast að verða útundan
Og hvert er markmiðið með þessu krabba-
meini? „Ég veit það ekki,“ segir hún og hugs-
ar ekki um framtíðina. „Það eru margir hlutir
sem mig langar að gera en ég er hrædd um
að krabbameinið eigi eftir að skemma það
fyrir mér. Ég hræðist það,“ segir hún.
„Eins og til dæmis með vinnuna. Verð ég
þá ekki fyrir valinu því ég er stelpan með
krabbameinið? Eins og með hjólað í vinnuna
– vill enginn vera með mér í liðið af því að ég
er stelpan með krabbameinið? Ég óttast að
vera skilin út undan af því að ég er þessi kona
með krabbameinið.“
Innri barátta Sigrúnar hefur verið hörð. Nú
berst hún til dæmis við sjálfa sig gegn verkja-
lyfjum. Á hún að leyfa sér að taka þau? „Það
er nú helst vegna umræðunnar um læknadóp.
Þessi einhliða umræða um lyf hefur verið að
ergja mig. Að tala um lyf sem dóp fær mig til
að spyrja mig hvort ég sé bara að dópa? Og
hvar liggja mörkin: Hvenær verð ég dópisti?
Eins og ég sagði lækninum: Ég þarf stundum
að velja á milli verkja og vímu. Finna þarf
jafnvægið. Ekki vil ég vera í vímu og ekki vil
ég finna fyrir verkjum,“ segir Sigrún, því með
verkjum fari andlega hliðin á hvolf.
„Með verkjum hrynja lífsgæðin og upp
kemur vanlíðan og vonleysi. Ég óttast að
finna alltaf fyrir verkjum, að þeir hverfi ekki.
En svo rjátlast þeir af manni.“
Ólík upplifun milli meina
Sigrún segir að hún hafi ekki fundið fyrir
verkjum þegar hún barðist við brjóstakrabba-
meinið. „Ég var ekkert veik. Svo labbaði ég
út af Landspítalanum veik,“ segir hún. Spurð
hvort hún hafi ekki fengið neitt hugboð svar-
ar hún: „Ég sá berið í brjóstinu. Svo stórt var
það. Ég var þreytt, en hver er ekki þreyttur?
Ég var búin að fara til læknis vegna óútskýr-
anlegrar þreytu en það eru margir þreyttir,“
segir Sigrún. Og heldur áfram: „En ég upp-
lifði mig aldrei veika, heldur gerðu lyfin og
meðferðin mig veika. En núna, eftir að ég
greindist aftur, hafði ég verið með svo mikla
verki að ég gat varla náð andanum. Ég hélt ég
væri með tak í bakinu, ég hefði ekki lyft rétt í
ræktinni eða væri með svona svakalega mikl-
ar harðsperrur. Ekkert sló á verkina, engin
verkjalyf, ekkert nudd. Ekkert,“ segir hún.
„Fyrir tilviljum frétti ég af konu sem hafði
greinst aftur með krabbamein og lýsingar
hennar voru lýsingin á ástandi mínu. Ég
hringdi í lækninn minn og sagði honum frá
þessum verkjum og að ég væri stressuð.
Hann kallaði mig strax inn og sendir mig
í myndatökur. Ekkert sást. Mánuði síðar
mældust fleiri krabbameinsfrumur og svo
enn fleiri mánuði seinna. Hann hefði svo
auðveldlega getað slegið þessar áhyggjur
mínar út af borðinu. En hann gerði það ekki,“
segir Sigrún.
„Hann sýndi algjöra fagmennsku. Hann
hlustaði á mig.“
Týnir brjóstinu reglulega
Í fyrri veikindunum var brjóst Sigrúnar fjar-
lægt. „Fólk tekur ekki eftir því að annað
brjóstið vantar en mig langar í annað brjóst.
Það er ekki svo ég geti flíkað þeim heldur
heftir þetta mig,“ segir hún og lýsir því að
hún sé ekki sú skipulagðasta í lífinu. „Það
er ótrúlega leiðinlegt að vera alltaf að leita
að brjóstinu á morgnana. Því þegar ég fer úr
fötunum á kvöldin er ég ekki að brjóta þau
saman, og sé ég á hraðferð daginn eftir getur
það gert mig brjálaða að leita að brjóstinu. Ég
hef samt farið út í búð án þess og án þess að
nokkur taki eftir því,“ segir hún – en vill það
grætt á sig.
„Stefnan og draumurinn var að vera með
 Hjólar með manni sínum Kim Björgvin.
 Sigrún og fjölskylda hennar eftir frækið Reykjavíkurmaraþon-
hlaup. Með henni eru Kim Björgvin, systir hennar Dagrún Þor-
steinsdóttir, dóttir hennar Erla Diljá, sonurinn Stefán Steinn,
Magni Þór Birgisson, mágur Sigrúnar, og sonur systur hennar
Aðalsteinn Magnússon.
 Lyfjagjöf á Landspítala.
 Sigrún Þöll og brjóstakrabbameinið.
 Í fjallgöngu með Björk Sigursteinsdóttur og Sofíu Jóhannsdóttur,
enn að takast á við efirköst brjóstakrabbameinsins, síðasta
sumar. Myndir/einkasafn
tvö brjóst þegar ég gifti mig nú í desember.
Það er ekki útlit fyrir að svo verði. Læknirinn
vill að ég bíði í hálft ár eftir brjóstaaðgerð
og þá er desember nærri. Svo ég hugsa að
ég gifti mig með eitt brjóst,“ segir hún og
glottir. Kim Björgvin Stefánsson verður
þá eiginmaður Sigrúnar. Saman eiga þau
soninn Stefán Stein og fyrir á hún Erlu Diljá
Sæmundsdóttur.
Sigrún segir litla fjögurra ára son sinn,
Stefán Stein, ekki átta sig á veikindum móð-
ur sinnar. „Það leið örugglega hálft ár frá því
að ég missti brjóstið þar til hann nefndi það.
Svo missi ég hárið og það var ekki fyrr en
það var farið að vaxa aftur sem hann segir:
Þú ert með hár! Ég held að hann geri sér
ekki grein fyrir því að ég sé veik. Það gerir
hins vegar stelpan mín, enda er hún sautján.“
Hleypir dóttur sinni út til árs dvalar
Dóttir hennar er á leið til Austurríkis til árs
dvalar sem skiptinemi. „Hún er kannski
sólarhring í burtu frá mér ef eitthvað gerist.
Slysin geta alltaf gerst, en það verður lík-
legast aðdragandi veikist ég alvarlega og þá
er hún komin á innan sólarhrings. Þannig
hugsa ég það og vil ekki að hún sleppi þessu
tækifæri.“
Þessi ferð Erlu Diljár er til að mynda eitt
merki um breytt hugarfar Sigrúnar, því hún
var í fyrstu mjög mótfallin því að dóttirin
færi út og seinkaði útskrift úr menntaskóla.
„Ef ég 37 ára núna, finnst ég vera að gera allt
rétt en ég fæ samt krabbamein, af hverju þá
ekki að leyfa henni að fara og leyfa henni að
upplifa? Hún hefur aðeins eitt líf og núna er
rétti tíminn.“
Já, rétt eins og Sigrún hefur lýst
í bloggi sínu hefur margt breyst.
Átakið við að losna við aukakílóin
og bæta lífsgæðin hefur breyst
í baráttu við að halda lífi. Allir
aðhalds- og megrunarkúrar hafa
verið settir á hilluna, þótt óttinn
við að þyngjast blundi í undirmeð-
vitundinni og þráhyggja í kringum
mat hafi ekki farið langt.
Betra að kljást grönn við
krabbann
„Ég myndi segja að ég væri með
ákveðna röskun þegar kemur að
mat. Það er alltaf einhver hugsun
um hvað ég eigi að fá mér og hvort
ég fitni af því sem ég fæ mér. Ég get
aldrei fengið mér án þess að velta
þessu fyrir mér. Hins vegar hef
ég engan stoppara. Ég fæ mér. En
núna þegar ég hreyfi mig með líður
mér betur; þótt síðustu vikurnar
hafi hreyfingin ekki verið reglu-
bundin vegna veikindanna,“ segir
hún.
„En það að vita að ég get hreyft
mig skiptir mig máli. En ég hef
fyrir löngu áttað mig á því að ég
grennist ekki með því að hreyfa
mig. Því meira sem ég hreyfi mig,
því meira vil ég borða. Þegar ég
hreyfi mig passa ég því mataræðið
og hreyfingin er því aðeins hugsuð
til að bæta líf mitt og heilsu. Ég
hreyfingu ekki til að grennast,“
segir hún.
„Ég hef þyngst núna eftir að ég
greindist aftur. Ég get ekki hugsað
um allt í einu. Og það er svo eðlilegt
hjá mér að syrgja og gleðjast með
mat,“ segir hún. „En að hafa tekist
að létta mig gerir þessa krabba-
meinsbaráttu léttari. Ég hreyfi mig
meira. Ég er komin í ákveðið far,“
segir hún.
„Ég er ekki að tala um nokkur
aukakíló, ég er að tala um offitu.
Það er ekki léttvægur vandi sam-
hliða krabbameini, því offitunni
fylgir svo mikil andleg vanlíðan.
Ég get þó sagt að þótt ég sé búin að
vera í alls konar þyngd hef ég alltaf
getað klætt mig upp og fundist ég
fín. Ég sá ekki þessa offitu sem ég
sé núna þegar ég horfi á myndir
af mér,“ segir hún, enda hafði hún
frábæran stuðning.
Bloggið sálfræðingur Sigrúnar
„Bloggið er eins og sálfræðingur.
Ég blogga fyrir mig en ekki heim-
inn, en að geta tekið hugsanir sínar
og tilfinningar og sett þær niður á
blað og lesið þær yfir sem áhorf-
andi lyfti þungu fargi af mér. Það
veitti mér stuðning þegar ég var að
grenna mig og það gekk rosalega
vel. Ég fékk tölvupósta og fólk bað
um leiðbeiningar. Ég þurfti að
standa mig, rétt eins og nú. Ég las
einhverntímann að ef maður þyrfti
virkilega að standa sig væri gott að
verða leiðtogi, því þá verður maður
að standa sína plikt. Leiðtoga má
ekki mistakast því þá mistekst
hópnum.“
En verða það talin mistök að
skilja arfleið sína eftir á opinni
bloggsíðu fyrir allra augum um
aldir alda? „Vinkona mín heldur því
fram að þar sem ég blogga muni ég
deyja. Ég sé að storka örlögunum,“
segir hún og hlær. „Henni finnst
óhugnanlegt að ef ég deyi sé líf mitt
á vefnum. Sko, ég veit að bloggið
getur auðveldlega dáið með mér,
því það er á tölvunni minni og á
servernum mínum. Taki maðurinn
hann úr sambandi hverfur það með
mér,“ segir hún.
„Mér finnst þessi bloggheimur
hins vegar samfélagslega spenn-
andi. Pælum í því hvað þetta er
sögulegt? Í framtíðinni verður hægt
að rekja líf manneskju frá árinu
2000, svo ekki sé talað um hvað
það getur verið gaman fyrir börnin
manns og barnabörnin að lesa
slíkt,“ segir hún.
„Maður hefur alveg heyrt hvað
það hafi gefið fólki mikið að finna
gamlar dagbækur. Mér finnst það
meira spennandi en að hugsa til
þess að bloggið standi eftir á netinu
eftir að ég dey.“
En læknirinn
lofar mér að
einn daginn
fái ég aftur
hlaupaleyfi.
Ég vona að
það sé ekki
aðeins til að
róa mig, því
hlaupin urðu
til þess að ég
breytti um
lífsstíl. Þau
komu mér af
stað.
 
 
32 viðtal Helgin 25.-27. maí 2012