Fréttatíminn - 25.05.2012, Blaðsíða 30

T
engdafaðir minn varð
ungur ekkill. Stund-
um finnst mér ein-
hvern veginn eins og
maðurinn minn eigi
eftir að þurfa að upplifa þá reynslu
líka,“ segir ung kona sem berst nú
í annað sinn við krabbamein. Í bið-
röð í Bónus og úti á götu er stund-
um hnippt í Sigrúnu Þöll Þorsteins-
dóttur, 37 ára, því hún er Barbietec;
konan sem miðlar á persónulegan
hátt lífi sínu og reynslu, á netinu.
Hún hefur bloggað í níu ár, eða um
fjórðung lífs síns.
„Það má eiginlega segja að þetta
sé þroskasaga. Þetta er hálfpartinn
ævisaga. Margt hefur breyst og ég
get séð á gömlum færslum hvenær
ég var til dæmis óhamingjusöm. Sjá
má breytingu í hugarfari mínu og
skoðanir mildast,“ segir hún enda
hefur ýmislegt og heilmargt drifið
á daga Sigrúnar þessi ár.
Hún sagði frá því þegar hún
skildi við fyrri mann sinn. Hún
hefur sagt frá baráttu sinni við mat,
átökum við að léttast og hinum
ýmsu kúrum en sá danski leiddi
til þess að henni tókst að losa sig
við 46 kíló, árið 2005. Sigrún sagði
frá því þegar hún kynntist núver-
andi manni sínum, baráttunni við
brjóstakrabbamein fyrir tæpum
tveimur árum og nú krabbameini í
hryggjarliðum. Saga hennar hefur
hreyft við mörgum og lesa eitt
til tvöþúsund og fimm hundruð
manns bloggið hennar daglega.
Reif sig upp og er fyrirmynd
„Ein nefndi við mig að hún hefði
lesið bloggið mitt í sex ár. Stundum
þegar hún talaði um mig meðal
vina var hún spurð: Bíddu, þekkir
þú hana? Hún sagði mér í tölvupósti
frá því að þá þyrfti hún að svara
neitandi og fyndist það afar vand-
ræðalegt því henni líði sem hún
þekkti mig,“ segir hún og hlær.
„Það sem mér finnst skemmi-
legast við bloggið er þegar ég er
reynist hvatning fyrir aðra; fólk
sendir mér tölvupóst og segir frá
því að það hafi skráð sig í Reykja-
víkurmaraþonið. Þegar fólk nær
einhvern veginn að koma sér á
annað stað í lífinu á jákvæðan hátt
af því að það sér að þótt ég sé með
aukakíló og svo framvegis þá megi
hafa gaman að lífinu,“ segir hún
þar sem við sitjum í horni kaffi-
hússins Amokka í Borgartúni.
Það er ekki skrítið að Sigrún sé
fyrirmynd. Hún er ung kona sem
reif sig upp, hætti að tala gegn
hreyfingu og byrjaði að hlaupa,
sleit sig frá hreyfingarleysi og fann
hamingjuna og rís nú upp og hjólar
þegar hryggurinn ræður ekki við
hlaupin.
Þroskasaga Sigrúnar fyrir opnum tjöldum
Sigrún Þöll Þorsteinsdóttir
hefur haldið úti blogg-
síðunni barbietec.is í níu
ár. Hjónaskilnaður, offita
sem leiddi til stöðugs
aðhalds- og megrunarkúra
og loks langhlaupaáhugi
dregur að allt að 2.500
lesendur að daglega, oftast
um þúsund. Hún deilir
með fólki baráttu sinni
við brjóstakrabbamein
og nú krabbamein í
hryggjarliðum, sem haldið
er niðri með lyfjum. Sigrún
Þöll er fyrirmynd margra
og í einlægu spjalli við
Gunnhildi Örnu Gunnars-
dóttur segir hún frá mark-
miðum sínum og leiðinni að
þeim – frá lífinu.
Hjólaði þrjátíu kílómetra fyrir
vinnu
„En læknirinn lofar mér að einn
daginn fái ég aftur leyfi til að
hlaupa. Ég vona að það sé ekki að-
eins til að róa mig, því hlaupin urðu
til þess að ég breytti um lífsstíl. Þau
komu mér af stað.“
Þremur mánuðum áður en hún
greindist með brjóstakrabbamein,
í nóvember 2010, hljóp hún til
dæmis hálfmaraþon, sem hefði
verið óhugsandi fimm árum fyrr.
Saga hennar og kraftur í þrótt-
leysi krabbameinsins er sögð á
myndbandi á heimasíðu hennar;
en hún hefur einnig veitt leyfi að
það sé notað til að hughreysta unga
Bandaríkjamenn sem greinast með
krabbamein.
„Lífsgæði skipta mig rosalega
miklu máli og það að halda þeim
sama við hvað ég glími. Og þá er ég
ekki að tala um að eiga iPad, heldur
heilsu. Ég vil ekki að líkaminn
komi í veg fyrir að ég geti tekið þátt
í því sem fólk á mínum aldri á að
geta gert.“
Sigrún Þöll er tölvunarfræðingur
og vinnur hjá Arion-banka. Þrátt
fyrir að hún þjáist af krabba skreið
hún á fætur klukkan sex þennan
morgun og hjólaði þrjátíu kílómetra
með vinnufélögum í átakinu Hjólað
í vinnuna – allt í nafni þess sem hún
skilgreinir sem lífsgæði.
„Ég vissi að ef ég gæfist upp
gæti ég alltaf tekið strætó. Ég bað
vini mína að bíða ekki eftir mér, ég
myndi á endanum skila mér. Og
það tókst.“
Jákvæð en svartsýn
Þrátt fyrir þetta jákvæða hugar-
far segist Sigrún nú svartsýn.
„Ég reyni að vera jákvæð og njóta
dagsins, en í heildina er ég svart-
sýn á það sem er að gerast. Þetta
krabbamein verður ekki tekið. Það
á að reyna að halda því niðri.“
Hún finnur mun nú eftir að hún
greindist aftur með krabbamein í
mars frá því að hún greindist með
brjóstakrabbameinið fyrir rúmum
tveimur árum. „Vonleysið er meira
núna. Síðast þegar ég greindist upp-
lifði ég ofsalega hræðslu og það var
grátið; allur pakkinn. Þá var hins
vegar ráðist í verkið, meinið tekið;
brjóstið burt og krabbinn fór og ég
í ákveðna eftirmeðferð. Ég sá því
upphaf og endi, en núna finnst mér
endirinn vera gröfin.“
En er það ekki alltaf endirinn?
„Jú, en ég upplifi hann nær mér.“
Sigrún segir að hún hugsi um
dauðann. „Fólk panikkar þegar
ég byrja að tala um dauðann. Það
vill fullvissa mig um að ég sé ekki
að fara að deyja. Það geti jafnvel
dáið á undan mér; orðið fyrir bíl
á morgun. En þegar ég fer upp í
bílinn er ég líka með krabbameinið,
svo líkurnar eru óneitanlega meiri,“
segir hún.
Fólk forðast að ræða dauða
„Og ég má ekki tala um jarðar-
förina mína. Þá verður allt stíft. En
eins og ein vinkona mín sagði; ef ég
hugsaði ekki um þetta væri þá væri
ég fáviti,“ segir hún. „Ég næ aldrei
að gleyma því að ég er með krabba-
mein. Og ég vil geta gleymt því.
Það væri gott. En það gerist ekki.“
En hún veit ekki hvenær kallið
kemur. „Ég hef ekki spurt. Ég tók
ákvörðun um að treysta læknunum
algjörlega. Ég gúggla ekkert. Ég
spyr ekki spurninga þegar ég óttast
Gunnhildur Arna
Gunnarsdóttir
gag@frettatiminn.is
Ég reyni að vera
jákvæð og njóta
dagsins, en í heildina
er ég svartsýn á það
sem er að gerast.
Þetta krabbamein
verður ekki tekið.
Það á að reyna að
halda því niðri.
30 viðtal Helgin 25.-27. maí 2012