Fréttatíminn - 28.09.2012, Side 30

Þú velur
og draumasófinn þinn er klár
GERÐ (yfir 90 mismunandi útfærslur)
STÆRÐ (engin takmörk)
ÁKLÆÐI (yfir 2000 tegundir)
Sófinn þinn útfærður eftir þínum óskum
H Ú S G Ö G N
Patti verslun | Dugguvogi 2, 104 Reykjavík
Sími: 557 9510 | Vefsíða: www.patti.is
Verslun okkar er opin:
Virka daga kl. 9-18
Laugardaga kl. 11-16
Sunnudaga lokað
BaselTorino RínLyon
Verð áður 266.266 kr
Basel 3ja sæta
Aðeins 199.900 kr
Alklæddur leðri
H
ún dregur stólinn frá litlu, tveggja
manna borði í útskoti á heilsustaðnum
Gló við Engjateig þennan þriðjudags-
morgun 25. september. Hún er svart-
klædd og með bleikan trefil um háls-
ins. Hún er þó ekki í svörtu vegna þess að þetta er
sorgardagur í lífi hennar, heldur bara að því að þannig
kjósum við íslenskra konur oftast að vera. „Ég er búin
að vera eitthvað svo viðkvæm undanfarna daga,“ segir
hún þar sem við höfum komið okkur fyrir með sitt
hvorn heilsuréttinn og vatnsglasið.
„Nú,“ segir ég og sting gafflinum í rauðrófusalatið.
„Er ekki bara alltof mikið að gera hjá þér?“ Á kaffi-
húsinu er skvaldur. Æskuvinkonur hafa hlaupist úr
vinnu til að hittast og spjalla. Dýrmætur tími fjöl-
skyldukvenna sem kjósa að svindla korteri, jafnvel
tveimur, af vinnuveitendunum til fara yfir stöðuna hjá
hvor annarri. Þær rekja það sem á daga þeirra hefur
drifið. Önnur að skipta um vinnu. Hin að sökkva sér
í æ meiri vinnu og reynir að púsla þéttri dagskránni
saman.
„Í dag eru 19 ár frá því að Kjartan bróðir dó,“ segir
hún allt í einu. Ég lít upp. Þessu bjóst ég ekki við. Samt
geta fáir rótgrónir Hólmvíkingar gleymt deginum
þegar Kjartan „Orkubús“ – sonur Þorsteins Sigfússon-
ar, orkubússtjóra á staðnum, og Rósu Kjartansdóttur –
dó í bílslysi. Það var steinsnar frá kirkjugarði bæjar-
búa. Viðurnefnið skýrir sig sjálft. Svo margir í innan
við þúsund manna þorpum á landinu fá sín kenninefni.
Þannig er það bara.
Flýtti sér að fullorðnast
Kjartan var rúmlega sautján ára þegar hann ók á laus-
an hest rétt utan við Hólmavík og lést. Árið sem mark-
ar fjölskylduna fyrir lífstíð er 1993. Vinkonurnar horfa
á hvor aðra. Ljóst er að korterin í þessari kaffihúsaferð
verða fleiri en eitt, fleiri en tvö. Stundum er einfaldlega
nauðsynlegt að staldra við. Losa sig við klafa hvers-
dagsins og rifja upp það sem skiptir máli. Lífið.
„Ég fékk sting í hjartað þegar ég vaknaði í morgun,“
segir Guðný Maríanna Þorsteinsdóttir, frumburður
foreldra sinna og eldri systir Kjartans; þó aðeins einu
og hálfu ári eldri. Káta, félagslynda, myndarlega,
hjartahlýja Kjartans með gullfallegu augun; löngu,
þykku augnhárin, hrókur alls fagnaðar, rétt eins og
pabbi hans.
„25. september er alltaf skrítinn dagur. Ég fann fyrir
kvíða í morgun. Lengi vel vildi ég ekkert af þessum
degi vita og lagði mig fram um það. Enda man ég lítið
frá þessum erfiða tíma. Ég man þegar mér var sagt
frá andláti hans. Ég datt í gólfið, náði ekki andanum
og náði honum vart allt kvöldið. Ég man ekki þegar
mamma og pabbi komu heim frá ferð sinni á Selfoss.
Ég man ekki eftir undirbúningi jarðarfararinnar; hvað
stóð í minningargreinum eða eftir jarðarförinni sjálfri.“
En ekki er hægt að flýja minningar sem maður á
með öðrum að eilífu. „Lengi vel var þetta það erfitt
að við fjölskyldan gátum vart talað um missinn. Ég
Dagurinn sem ekki gleymist
„Í dag eru 19 ár frá því að Kjartan bróðir dó,“
segir Guðný Maríanna Þorsteinsdóttir um
bróður sinn sem var aðeins einu og hálfu ári
yngri. Henni finnst ekki eins að vakna upp 25.
september eins og aðra daga ársins, því þann
dag bankaði sorgin upp á í lífi fjölskyldunnar.
Hún lýsir því hvernig kvíði hreiðrar um sig í
kviðnum og ljúfsárar minningar streyma fram
þennan dag.
Slys á myrku
haustkvöldi
Ungur piltur, sem var að prófa
bílinn sem hann hafði verið að
gera við um daginn, ók á hest
sem stóð á miðjum veginum og
lést. Hann hét Kjartan Friðgeir
Þorsteinsson og var sautján ára.
Komið var myrkur og hesturinn
stóð neðan við blindhæð.
„Alltaf þegar ég ek að
Hólmavík hugsa ég um slysið,“
segir Guðný Maríanna Þorsteins-
dóttir sem missti bróður sinn
Kjartan þennan örlagaríka dag.
Foreldrarnir voru að heimsækja
skyldmenni á Suðurlandi. Hún bjó
í borginni. Kjartan var jarðsettur
í kirkjugarðinum steinsnar frá
slysstaðnum; fjarri rótum for-
eldranna sem rekja ættir sínar
austur á land og til Ísafjarðar.
„Ég held að ein ástæða þess að
foreldrar mínir búa enn á Hólma-
vík sé samstaðan sem bæjarbúar
sýndu okkur fjölskyldunni. Hver
og einn einasti íbúi var sleginn.
Þeir sýndu samúð og hluttekn-
ingu sem við gleymum ekki.“
hringdi heim á dánardægri hans en við ræddum
sjaldnast af hverju ég hringdi. En eftir því sem
lengra líður verður það auðveldara. Foreldrar
mínir hafa sagt mér að þau hafi keypt blóm á
leiðið eins og þau gera á hverju ári,“ segir hún
og horfir til horfins tíma.
„Hann bróðir minn vildi flýta sér að fullorðn-
ast. Hann átti snemma fyrstu kærustuna og það
var eins og hann vildi klára lífið á harðaspretti.
Hann sagði reyndar alltaf að hann myndi deyja
ungur. En ég sagði alltaf að það væri vitleysa.“
Systkinin voru bestu vinir
Andlát Kjartans hafði margvísleg áhrif á fjöl-
skylduna. „Við vorum svo góðir vinir, þótt við
hefðum kýtt sem krakkar,“ segir Guðný og hlær
með vot augun. Hún vitnar í bréf sem hún fékk
úr dánarbúi ömmu sinnar fyrir stuttu. Þar skrif-
aði hún ömmu sinni og nöfnu á Eskifirði, aðeins
sex ára gömul, um stríðni bróður síns.
„Hann var besti vinur minn sem fór og er ekki
lengur til staðar.“ Við sitjum í skvaldrinu. Hönd
hvorrar okkar hefur myndað brú um gagnaugað
sem snýr að öðrum gestum. Hver grætur á gal-
opnum veitingastað? Fæstir opinskátt og ekki
vestfirskir Strandajaxlar – nema þetta þriðju-
dagshádegi.
Guðný lýsir því hvernig litla sex mánaða dótt-
ir hennar og unnustans varð haldreipi fjölskyld-
unnar á þessum erfiða tíma. „Ég var aðeins
átján ára þegar ég átti hana. Hún var plönuð og
ég trúi því að einhver annar en ég hafi hjálpað
mér að taka þessa ákvörðun.“ Hún segir ekki
hver, en ég ætla að leyfa mér að giska á að það
sé Guð. Hún er nú ekki barnabarn Fúsa í Salem
fyrir ekki neitt.
„Litla stúlkan mín hélt í okkur fjölskyldunni
lífinu á þessu tímabili. Hún var gullið okkar.
Hjálpaði mömmu og pabba, enda flutti ég aftur
heim úr borginni og var með þeim og litla níu
ára bróður mínum Kára fram að jólum. Eina
sem ég man þó frá þessum tíma eru samveru-
stundirnar með litlu stúlkunni minni.“
Þurfti hjálp við að syrgja
Hún telur að sorgin hafi slökkt á minni sínu.
Og hún leyfði sér ekki að syrgja. Það var tími
sem varði í mörg ár. „Ég tók að mér björgunar-
hlutverk. Ég passaði að öllum liði betur. Ég
hringdi í suma daglega til að stappa í þá stálinu.
Enn þann dag í dag get ég ekki farið án þess
að knúsa og kveðja. Gleymi einhver að segja
bless við mig í síma hringi ég aftur og kveð. Það
blundar alltaf í mér að enginn veit hvenær lífið
endar.“
Í tíu ár lokaði hún á tilfinningar sínar gagn-
vart Kjartani. Skrúfaði fyrir. Engin tár. „En tíu
árum seinna fann ég fyrir depurð. Ég var ósátt
við lífið en þar sem tíminn hér er dýrmætur
ákvað ég að gera eitthvað í hlutunum. Ég fór
til sálfræðings. Hann sagði við mig að ég hefði
aldrei syrgt bróður minn! Ég yrði að leyfa mér
að syrgja.“ Pirringur, eirðarleysi og depurð geri
vart við sig takist maður ekki á við tilfinningar
sínar.
„Hann tók mig í sefjun. Ég vissi af umhverfi
Gunnhildur Arna
Gunnarsdóttir
gag@frettatiminn.is
Guðný Maríanna Þorsteinsdóttir
segir frá því hvernig hún tókst
á við sorgina eftir að hún missti
bróður sinn; og gerir enn.
Lj
ós
m
yn
d/
H
ar
i
30 viðtal Helgin 28.-30. september 2012