Læknablaðið - 01.10.1925, Síða 11

LÆKNABLAÐIÐ
145
fundust aöeins smáir, aö mestu fibrösir, peribronkitar. Ekkert athuga-
vert við hjartað. Þegar hið uppblásna abdomen var opnað, sást h. u. b.
1 liter af mjög blóðblönduðum vökva í lífhimnuholinu. Colon var mjög
útblásinn, en ekki mjógirnið. Lifurin var mjög stækkuð, afskaplega meyr,
blóðfylt viðast hvar, en sumstaðar þó gráflekkótt. Nýrun lítið eitt stækk-
uð, en mjög blóðfylt, með útþöndum æðum, sérstaklega á yfirborði.
Að sjúklingurinn dó af eitrun, er varla efasamt. Að hér sé um losnuð
endotoxin að ræða, er varla líklegt. Komið getur til mála háræðaTömun
af völdum gullsins.
Þetta tilfelli sýnir okkur, hve sumir geta verið afskaplega þollitlir
gagnvart sanocrysininu; jafnvel þó að sjúkdómurinn sje á lágu stigi.
Annar sjúklingur, kona 25 ára (stad. 3) fékk einnig aðeins 2 skamta,
á 50 ctgrm. Hún var hitalaus og vel hress og á fótum. Hún fékk mjög
sterka reaktion eftir seinni dæluna, meö exanthem og gastroenterikis
og talsverð hitahækkun, er varaði í 4 vikur. Hósti og uppgangur jókst
að miklum mun, og hún var lengi að ná sér, en má nú heita (eftir nærri
6 mánuði) við sömu heilsu eins og þegar byrjað var á gullinu.
3 aðrir sjúklingar (stad. 2—3) fengu engan bata af meðferðinni. Líðan
þeirra er lík og áður. Þeir fengu 4J4—7/4 gram af sanocrysini hver.
6 sjúklingar fengu mikinn bata. Þeir fengu 4—7ý4 gram hver. 4 voru
á 2. stigi, 2^3. Þessir 2 síðasttöldu fengu óvenjulega góðan bata. Þeir
höfðu verið sjúkir svo árum skiftir, og síðasta misserið höfðu þeir ekki
tekið neinum framförum. Þeir voru oftast hitalausir og á fótum, en höfðu
mikinn hósta og uppgang. Annar hafði þar að auki larynx-berkla, sem
virtust læknast á 2—3 vikum. Hinn hafði afarstóra cavernu efst í hægri
lobus, er minkaði afarmikið. Hósti og Uppgangur minkaði stórum og
öll líðan breyttist mjög til batnaðar, en gerlarnir hurfu ekki. Það er
varla hægt að hugsa sjer annað en að gullið eigi þátt í þessum bata.
Hinir 4 voru á 2. stigi. Þeim batnaði öllum talsvert, hryggluhljóðum
fækkaði að miklum mun, og hó.sti og uppgangur hvarf að mestu leyti,
en aðeins einn varð gerlalaus. Annar varð að vísu gerlalaus í bili (h.
u. b. í 2 mánuði), en svo sáust gerlar aftur.
Eg skal aðeins með fám orðum drepa á helstu „reaktionir" hjá .þess-
um sjúklingum. Allir fengu meiri eða minni hitahækkanir einhvern tíma
í meðferðinni, en aðeins 3 eggjahvítu í þvag. 5 fengu exanthem og 8
' fengu gastrointestinal tilfelli. Hjá 7 komu reaktiónír i lungum, með því
að hósti og uppgangur óx eftir sumar af dælunum. Hjá einum sjúklingi
(á 3. stigi, með stórri cavernu) var það segin saga, að hrygluhljóð, hósti
og uppgangur minkaði mjög eftir hverja dælu, samdægurs og daginn
eftir („Abblassungsreaktion"?), en svo óvenjumikill uppgangur og aukin
hrygluhljóð næstu 2 daga.
Þessar fyrstu tilraunir sýndu, að meðferðin er að visu hættuleg, svo
sem kunnugt er, en hinsvegar virtist ekki útilokað, að hún gerði gagn
í sumum tilíellum, og í einstaka tilfelli varö ekki annað séð, en að hún
væri til mikilla bóta, þó um fullkomna lækningu væri ekki að ræða, og
ekki bar mikið á geríadrepandi áhrifum lyfsins! Mér fanst þó ástæða
til að halda áfram tilraununum, — en með minni skömtum og lengra
bili milli skamtanna. Við byrjum með 0,10 grm. og hækkum skamtinn
smám saman upp í 0,5 grm., en ekki meir, og höfum viku á milli skamt-