Læknablaðið - 01.04.1965, Qupperneq 26

54
LÆKNABLAÐIÐ
próf er talið vera jákvætt í a.
m. k. % tilfellanna, ef nógu oft
er prófað.
Allar hafa konurnar osteo-
porosis samkvæmt röntgen, en
það, eða aðrar beinbreytingar,
finnst í um 70% skipta, sé vel
leitað. Ein kvennanna, M.J., hef-
ur dálítið hækkaðan alk. f’asa
eftir aðgerð, en mældist eðlileg
fyrir aðgerð. Önnur hvorþessara
mælinga hlýtur að vera röng.
S.E. hafði geysihækkun fyrir
aðgerð, eða 20—23 B.E., sem
mánuði eftir aðgerð höfðu að-
eins lækkað um 4—5 B.E., en
þetta lífefnafræðilega einkenni
er það, sem síðast hverfur við
lækningu sjúkdómsins.
Nýrnasteinar, nýrnavefskölk-
un og einkenni, sem af þvi stafa,
er að flestra áliti það, sem oft-
ast rekur sjúkling lil læknis, og
oftast verður til þess, að lækni
dettur þessi sjúkdómur í hug.
Nephrolithiasis er þannig fyrir
hendi í 80% tilfellanna. En hér
bregður öðruvísi við. Aðeins ein
kvennanna hefur komizt undir
skurðhníf vegna nephrolithiasis
og orðið öðru nýra fátækari átta
árum áður en orsök nýrna-
steina hennar er greind. Hinar
þrjár konurnar hafa alls engin
einkenni, er rekja megi til
hyperparathyreoid nýrnasjúk-
dóms, og einungis vegna þess,
að ein lcvennanna deyr skömmu
eftir aðgerð úr nýrnabilun, er
að því komizt við krufningu,
að kalkútfellingar eru í nýrum.
Helmingur kvennanna liefur
haft langvarandi meltingartrufl-
anir og hægðatregðu, en hvort
tveggja er mjög algengl I sjúk-
dómnum. Tíðni ulcus pepticum
er sögð vera um 20% í hyper-
parathyreoid sjúklingum, en sé
leitað að hyperparathyreoidis-
mus í ulcus sjúklingum, finnst
hann aðeins í 1.3% tilfellanna.
Hjá einum sjúldinganna
fannst með áþreifingu hnútur,
sem svaraði til annars lappa
skjaldkirtils, og við aðgerð
fannst 5 g parathyreoid æxli
þeim megin, en læknar eru
mannlegir, — það fannst sem
sé 11 g æxli hinum megin. Baun-
ar er sjaldgæft, að æxli finnist
við rannsókn á undan aðgerð,
því að helmingur allra æxla er
750 mg eða minni, og aðeins
25% stærri en 5 g.
Neðst á einkennalista þessara
kvenna hef ég sett stytt Q-T hil
í EKG. Þetta einkenni, sem sést,
þegar kalk hækkar 1 blóði, er
talið hafa Iílið gildi lil grein-
ingar, þó að bilið sé ol't áber-
andi stytt. En til marks um það,
hve lítil þúfa veltir oft þungu
hlassi! Það var einmitt þetta
einkenni, sem var í öllum kon-
unum og varð lil þess i þremur
þeirra að vekja grun um sjúk-
dóminn og til rannsókna þeirra,
sem staðfestu þann grun.
Konurnar fjórar, sem hér
hefur verið lýst, höfðu allar
margvísleg einkenni, en voru
hver annarri svo ólíkar um