Læknablaðið - 01.08.1965, Síða 24

52
LÆKNABL AÐIÐ
um, doktorsritgerð sína, sem
hann nefnir „Lithium i den
Psykiatriske Terapi“. Hann
birtir skrá yfir 1!) ritgerðir, sem
læknar liöfðu skrifað á árunum
1949—1959 um 375 oflætis-
sjúklinga, sem höfðu fengið
lithiummeðferð, en enga aðra
líkamlega (somatiska) meðferð,
svo sem ataraxika eða rafrot.
Þessir 375 sjúklingar eru allir
flokkaðir undir oflæli (mania),
þ.e.a.s. i þessum hópi eru hæði
króniskir og akút sjúklingar, og
sjúklingar með mikið eða lítið
oflæti. Hins vegar eru ekki
teknir í þennan hóp sjúklingar
með önnur sjúkdómseinkenni,
svo sem „excitations psychoti-
que“, „mixed psychosis", „schi-
zo-affective state“ né aðrar
svipaðar sj úkdómsmyndir og
heldur ekki þeir sjúklingar, sem
hafa fengið lithium sem fram-
haldsmeðferð eftir rafrot. Af
þessum 375 sjúklingum fengu
309 hata (80%), en 66 voru
óbreyttir.
Þetta er svipuð hundraðstala
og hjá oflætissjúklingum, sem
fengið hafa rafrotsmeðferð og
verið stundaðir með öðrum lvfj-
um, largactil eða trilafoni eða
öðrum ataraxika.
Þessi 80% hati er vitanlega
aldrei örugglega að þakka raf-
roti eða lyfjum, því að oflæti
batnar venjulega sjálfkrafa án
meðferðar, en ])á eftir lengri
tíma, því að gera má ráð fyrir,
að þau tilfelli, sem hefðu hatn-
að af sjálfu sér, séu að hundr-
aðstölu jafnmörg, hvaða með-
ferð, sem hefði verið notuð.
Þótt hati sé svipaður við all-
ar þessar meðferðir, er á liinn
bóginn geysimikill nuinur á
þeim, hvað snertir óþægindi
vegna aukaáhrifa lyfjanna og
skaðsemi, sem rafrot veldur, svo
og varanleika batans.
Rafrotsmeðferð á oflætis-
sjúklingum er oftasl svoköll-
uð hlokk-meðferð, þ.e.a.s. að
fvrst er sjúklingurinn rafrotað-
ur þrjá daga i röð, siðan tvisvar
í viku, venjulega alls álta skipti.
Af þessari meðferð batnar
sjúklingnum oft fljótt, eu
reynslan hefur sýnt, að batinn
stendur oftast stutt, svo að end-
urtaka þarf rafrotin með nokk-
urra vikna millibili. Er þá mjög
liætt við meiri eða minni heila-
skemmdum.
Oflælissjúklingar, sem fá
largactil, trilafon eða svipuð
lyf, fá oftast miklar aukaverk-
anir, þar eð þeir þurfa mjög
stóra skammta af lyfjunum,
þeir verða sljóir, þvoglumæltir
og fá parkinsonistisk einkenni.
Á hinn bóginn virðast oflætis-
sjúklingar, sem fá lithium-
skammta, sem eru svo litlir, að
þeir eru ekki eitraðir, en þó
nægilega stórir til að hafa lækn-
ingaáhrif, alls ekki fá nein
veruleg aukaeinkenni frá með-
ferðinni, séu þeir líkamlega
hæfir (sjá síðar). Veldur hún
þeim engum óþægindum, og er