Læknablaðið - 01.10.1966, Síða 48

214
LÆKN ABLAÐIB
að aðgæzla ölvaðra nianna og gát er minni en algáðra. Á hitt ber
|jó einnig að líta, að etýlalkóhól virðist beinlínis auka á eiturhrif
tetraklórmetans (shr. Hardin að framan). 1 þessu sambandi má
geta þess, að etýlalkóhól virðist auka frásog (absorptio) tetra-
klórmetans frá meltingarvegi (Mtþller 1965). Stewart et al. (19C0)
hafa enn fremur sýnt fram á með tilraunum á kanínum, að etýl-
alkóliól eykur frásog tetraklórmetans frá lungum. Aukið frásog
getur þannig hæglega skýrt magnandi verkun etýlalkóhóls á tetra-
klórmetaneitrun, enda þótt önnur atriði geti líka valdið nokkru
um. Hér er væntanlega einnig að verulegu leyti að leita skýringar
á hinni miklu tíðni tetraklórmetaneitrana meðal drukkinna manna
og drykkjumanna.
Eftirtektarvert er, að þrír af fjórum sjúklingum með tríklór-
etýleneitrun voru konur (2. tafla), en einungis karlar höfðu veikzt
af tetraklórmetaneitrun (1. tafla). Athyglisvert er enn fremur, að
engar heimildir eru um tríklóretýleneitranir eftir 1952, enda þótt
tríklóretýlen hafi verið selt og notað í ríkum mæli á árunum
1952—1964 (sjá 3. töflu). Naumast er nokkur skýring sennilegri á
];essu atriði en sú, að tríklóretýleneitranir hafi verið fátíðar hin
síðari ár (sbr. hér á eftir). Þá er og eftirtektarvert, að ekki virtist
vera sérstakt samband milli áfengisneyzlu og tríklóretýleneitrana.
Er því í þessu tilliti sem og í ýmsum öðrum greinilegur munur á
tetraklórmetan- og tríklóretýleneitrunum.
Megi dæma af þeim fáu tríklóretýleneitrunum, er hér ræðir
um og til meðferðar hafa komið á spítölum, er enn fremur að
ætla, að bráðar tríklóretýleneitranir séu yfirleitt vægari en bráðar
eitranir af völdum tetraklórmetans (sbr. sjúklinga XII, XIV og
XV). Meinefnafræðilegar rannsóknir voru mjög fáar, en renna þó
frekast stoðum undir þessa skoðun, svo langt sem þær ná (2. tafla).
Engum getum verður þó leitt að því, hverjar batahorfur sjúklings
XIV kynnu að hafa verið, en hann virðist hafa fengið ranga
meðferð og látizt aspirationes causea. Abrahamsen (1960)
hefur lýst svipaðri eitrun í 41 árs gömlum manni, er drakk
40 ml af tríklóretýleni til þess að fyrirfara sér. Sjúklingur
þessi fékk góða meðferð og var raunar orðinn allhress
á fjórða degi. Hann Iiafði hvorki einkenni um lifrar- né
nýrnaskemmdir.
Sjúklingur XIII hafði sérstöðu að því leyti, að dauða hans
mátti að verulegu leyti rekja til köfnunar í rúmfötum. Kona þessi
var fíkin í tríklóretýlen (tríklóretýlen-evfóman) og hafði því