Læknablaðið - 01.12.1972, Qupperneq 60

222
LÆKNABLAÐIÐ
betur en hingað til hefur verið
gert. Telja þeir, að þetta verði
vinningur á tvennan hátt. Það
muni lyfta staðli læknisþjónust-
unnar hér heima á hærra stig.
Það muni einnig tryggja meiri
vinnukraft lækna hér heima,
þannig að minna tapist til er-
lendra aðila og læknar verði fús-
ari til starfa við íslenzkar aðstæð-
ur, heldur en ef þeir hafa dvalizt
mjög lengi erlendis. Einnig er tal-
ið, að þetta leiði til þess, að færri
íslenzkir læknar setjist að erlend-
is.
Enginn vafi er á því, að hug-
mynd þessi er athyglisverð, en
hins vegar má ekki ganga fram
hjá þeirri staðreynd, að læknar
þurfa að flytja alla læknisfræði-
lega þekkingu inn í landið, og
með því að dveljast erlendis víkka
þeir sjóndeildarhring sinn. Þeir
afla sér nýrrar og víðtækari
reynslu en unnt er að fá hér
heima. Þeir verða líklegri til þess
að gera kröfur um starfsaðstöðu
í samræmi við eðli tímans, ef þeir
hafa kynnzt góðum stofnunum
erlendis, heldur en ef þeir hafa
starfað að mestu leyti hér heima.
Þannig þarf að vega og meta
kosti og galla þessarar hugmynd-
ar, en enginn vafi er á því, að ef
rétt er á haldið, þá eru kostirnir
yfirgnæfandi og ávinningur að
flytja smám saman meira af sér-
fræðimenntuninni inn í landið,
heldur en hingað til hefur verið
gert.
Svipað má segja um viðhalds-
menntun eða símenntun lækna.
Vissir þættir hennar verða að
vera í landinu, en aðra þætti er
óhjákvæmilegt að sækja til
menntastofnana erlendis. Einkum
er það viðhaldsmenntunin á hin-
um víðtækari almennu sviðum
læknisfræðinnar, sem hægt er að
veita heima, en viðhaldsmenntun
í þröngum sérgreinum verður að
sjálfsögðu að sækja erlendis frá.
í nóvember sl. var haldinn í
Domus Medica samstarfsíundur
um læknamenntun, og má segja,
að þessi fundur hafi markað tíma-
mót að því leyti, að þarna var
um samvinnu að ræða milli
læknadeildar háskólans, læknafé-
laganna og læknanema. Með
þessum fundi er í rauninni slegið
föstu, að læknamenntunin er ekk-
ert einkamál læknadeildar og
ekki heldur læknafélaganna. Stúd-
entarnir koma þarna með og hafa
mörg þýðingarmikil atriði fram
að færa, þegar rætt er um lækna-
menntun. Einnig kom fram á
fundinum, að fleiri aðilar þurfa
að taka ákvörðun um lækna-
menntun, en það eru heilbrigðis-
stéttirnar og einnig almenningur
að nokkru leyti.
Kannanir á sjónarmiðum al-
mennings varðandi læknisþjón-
ustu og læknamenntun hafa farið
fram bæði á Norðurlöndum og
í Bandaríkjunum. Einkum hafa
farið fram vandaðar kannanir
á þessu í Finnlandi. Hefur þeirra
verið getið í Læknablaðinu að
nokkru.
Á samstarfsfundinum var skýrt
frá tveim læknaþingum, sem
haldin voru í september um
menntun lækna. Annað þingið
var haldið í Tromsö á vegum
Nordisk Federation for medicinsk
Undervisning, en hitt var haldið
í Kaupmannahöfn á vegum World
Medical Association. Margt af
því, sem rætt var á þessum fund-
um, var að vísu hugleiðingar um
tillögur, sem áður höfðu komið
fram, en einnig voru þar ýmsar
nýjungar, sem reynsla af breyttri
læknamenntun og rannsókn á
læknamenntun höfðu leitt í ljós.
\