Fréttatíminn - 08.10.2010, Blaðsíða 25

24 viðtal viðtal 25 Helgin 8.-10. október 2010 Helgin 8.-10. október 2010
Hefurðu velt því fyrir þér hvort tengsl séu á milli andlegs
álags og krabbameins?
„Já, ég er alveg viss um það. Vegna þess að það er ekki brjóstakrabbamein í minni
ætt. Þegar mörg áföll verða á tiltölulega stuttum tíma tel ég það geta haft áhrif á að
brenglaðar frumuskiptingar eigi sér stað í líkamanum. Eflaust eiga einhverjir eftir
að hrista höfuðið þegar þeir lesa þetta. Maður getur náttúrlega aldrei verið viss.
Sumir tala um að erfið lífsreynsla styrki mann og þroski. En það eru takmörk fyrir
því hvað maður getur verið sterkur og ofboðslega þroskaður. Ég hlýt að vera orðin
ofþroskuð!“
dóttir, systir, hjúkrunarfræðingur, kyn-
vera og svo margt fleira. Þetta má aldrei
gleymast. Ég afneita því ekki að ég sé
veik. En þegar erfiðustu meðferðunum
er lokið má maður ekki vera of upptek-
inn af sjúkdómnum.“
Þú ert greinilega sterkur karakter.
Hefur það hjálpað þér í gegnum þetta?
„Það er góð spurning. Stundum skil
ég ekki alveg hvernig ég get þetta. Þeg-
ar systir mín veiktist var ég í hlutverki
sáluhjálparans. Núna er sáluhjálparinn
veikur og til að byrja með vorum við
pínulítið týnd, þar sem hlutverkaskip-
an er breytt. Það er erfitt fyrir mig að
finna einhvern einn til að vera minn
sáluhjálpari.“
Hvað myndirðu ráðleggja fólki sem
hefur nýlega greinst með krabbamein?
„Ég myndi náttúrlega ráðleggja því
að hafa samband við mig!“ segir Ágústa
og hlær. „Nei, ég myndi ráðleggja fólki
að leita til fagaðila og leita í félögin.
Reyna að vera opið. Sumir eru í afneit-
un fram í rauðan dauðann. Viðurkenna
ekki að þeir séu mjög veikir eða deyj-
andi. Svo er mikilvægt að lifa í núinu.
Ég er sjálf að vinna í því.“
Ertu meðvituð um dauðann eftir að
hafa komist í návígi við hann í starfi?
„Ég hugsa ekki mikið á þeim nótum
en auðvitað kemur það fyrir. Ég veit að
það getur brugðið til beggja vona. Ég
veit að ég er með hættulegan sjúkdóm.
Sem betur fer hef ég þá von og trú í
hjarta mínu að mér sé ætlað að komast
í gegnum þetta. En ef ekki þá ætla ég að
gera það vel, eins og annað sem ég tek
mér fyrir hendur. Mitt mottó er að gera
þetta fallega, sama hvernig fer.“
Að læra að þiggja
Ágústa segir það ekki hafa verið sér-
lega þungbært að missa hárið, þrátt
fyrir allt.
„Þetta hár skiptir mig ekki svo miklu
máli en auðvitað gerir það mann veik-
indalegan að missa það. Það sem mér
fannst erfiðast var að missa sjálfstæðið,
að þurfa t.d. aðstoð við böðun og að geta
ekki farið ein út í göngutúr, svo eitthvað
sé nefnt. Í dag þarf m.a. að skutla mér,
versla og elda fyrir mig. Ég þyrfti að
geta sagt við sjálfa mig: Hingað og ekki
lengra, ég þarf á þessu að halda og þarf
að þiggja! Ég er ofboðslega þakklát. En
þetta er samt erfitt. Ég styrkist þó með
degi hverjum og vonast til að öðlast sjálf-
stæði á ný sem fyrst.“
Nú er upplausnarástand í þjóðfélag-
inu. Hvernig horfir það við manneskju
sem er að berjast fyrir lífi sínu í bók-
staflegri merkingu?
„Ég skil fólkið á Austurvelli. Mér
finnst ömurlegt hvað það er mikil spill-
ing í þessu landi. Ég horfi ekki á sjón-
varpsfréttir, hlusta ekki á útvarpsfréttir
og les ekki blöðin. Það er bara af því að
fréttirnar eru svo neikvæðar. Ég mæli
með því að veikt fólk sleppi því að fylgj-
ast með fréttum. Mér finnst að það ætti
að styðja betur við bakið á þeim sem
eru veikir í stað þess að afskrifa lán hjá
útrásarvíkingum. Ég finn fyrir niður-
skurði í heilbrigðiskerfinu, t.d. varð-
andi rannsóknir. En það jákvæðasta
við heilbrigðiskerfið er að mínu mati
Heimahlynning LSH, sem bjargaði lífi
mínu í sumar, og Líknardeildin í Kóp-
vogi. Um daginn dvaldi ég þar á fimm
daga deildinni, í fjórar vikur, og þar er
unnið frábært starf. Fólk er hrætt við
orðið líknardeild. Vinkona mín hringdi
hágrátandi í aðra vinkonu mína þegar
hún frétti að ég væri komin inn á líkn-
ardeild. En líkn er ekki það sama og
dauði. Þarna var bara verið að byggja
mig upp og hjálpa mér inn í lífið,“ út-
skýrir Ágústa.
Fram undan er erfið barátta upp á líf
og dauða. Þótt Ágústu finnist hlutskipti
sitt ekki sanngjarnt er hún ákveðin í að
takast á við það af æðruleysi, með húm-
orinn og vonina að vopni.
„Ég kann ekki almennilega að berj-
ast fyrir sjálfa mig. Það hefur verið mitt
líf og yndi að hjálpa öðrum og gefa af
mér. Ég hef fengið mörg falleg símtöl og
pósta frá fólki sem ég hef hjálpað í gegn-
um tíðina. Fyrir jólin í fyrra hringdi t.d.
móðir eins skjólstæðings míns í mig og
bauð mér í kakó. Mikið þótti mér vænt
um það! Ég trúi því að einn tilgangurinn
með þessu sé sá að ég læri að þiggja og
einnig að ég átti mig á því hvað ég hef
hjálpað öðrum mikið,“ segir hún.
Ágústa stefnir að því að komast út í
óhefðbundnar lækningameðferðir sem
bundnar eru miklar vonir við. „Svo er ég
í yndislegum bænahóp. Ég er með allt
þetta fólk í kringum mig sem hugsar um
mig, fallega til mín og biður fyrir mér.
Viljinn og vonarneistinn eru til staðar.
Hugarfarið skiptir öllu máli,“ segir hún
með áherslu. „Oft er talað um að hug-
urinn beri mann hálfa leið. Þannig er
það. Það sem máli skiptir eru lífsgæðin.
Kærleikur í mannlegum samskiptum.
Að eiga innihaldsríkt líf. Að því er ég
að einbeita mér núna. Ég hlakka svo til
að eignast þetta innihaldsríka líf mitt
aftur!“
Oft er sagt að
það sem drepi
mann ekki
styrki mann.
Það er algjört
kjaftæði.
Stundum
verða áföllin
einfaldlega of
mörg.
Mörg andlit Ágústu.
Myndir frá fyrirsætuárunum.
Systurnar saman
á góðri stundu.
Systurnar Ágústa Erna og Hildur Björk ásamt
móður þeirra. Myndin er tekin fyrr á þessu ári.
Ágústa, ásamt systkinum
sínum og föður.