Læknablaðið : fylgirit - 01.12.1994, Qupperneq 37

LÆKNABLAÐIÐ 1994; 80
37
Kristín Sigurðardóttir á hátíðarfundi Læknafélags íslands í Borgarleikhúsinu.
vinnuna. Það að vera læknir er ekki einfaldlega
starf, heldur lífsstíll, ekki einungis fyrir okkur
sJálf, heldur aðstandendur okkar líka.
Fyrst eru það námsárin. Á meðan við lesum
læðast allir með veggjum til að trufla okkur ekki.
Síðan taka aðstoðarlæknisárin við. Við vinnum
þá svo mikið og óreglulega að ekkert er hægt að
stóla á okkur til að gera þá hluti, sem venjulegt
fjölskyldufólk gerir, eins og að sækja börnin á
barnaheimilið á réttum tíma (eða bara á réttum
sólarhring).
Þegar að sérnámi er komið þykir sjálfsagt að
rífa alla upp með rótum, kveðja land og þjóð, vini
°g fjölskyldu og halda til útlanda.
Að því loknu, oft sex til átta árum síðar, þarf
enn að rífa fjölskylduna upp með rótum og reyna
að komast heim til íslands aftur. Þeir heppnu fá
vinnu við sitt hæfi, en hinir ekki.
Væri forvitnilegt að vita hvernig þessi ræða
hefði verið ef maki læknis hefði skrifað hana. En
af hverju erurn við þá að þessu? Jú, læknisstarfið
er yfirleitt mjög gefandi, spennandi og marg-
breytilegt.
Starfið bíður upp á samskipti við fólk, bæði
skjólstæðinga okkar og vinnufélagana. Við fáum
góða menntun og erum alltaf að læra meira. í
starfinu felst áskorun og ábyrgð. Við fáum að
takast á við erfið viðfangsefni og reynum eftir
bestu getu að leysa úr þeim og nýtum til þess
kunnáttu okkar og reynslu. Við fáum tækifæri til
að reyna láta eitthvað gott af okkur leiða.
Ég held að flest okkar myndu velja aftur sömu
brautina ef byrja ætti upp á nýtt.
Góðir fundarmenn, ntér er mikill heiður að
hafa fengið að vera með ykkur á þessari hátíðar-
stundu.
Ég óska Læknafélag Islands til hamingju með
afmælið.