Kjarninn - 03.04.2014, Blaðsíða 58

02/06 álit
Trade in Endangered Species sem 180 ríki eru aðilar að).
Langreyður og aðrar tegundir hvala sem falla undir Alþjóða-
hvalveiðiráðið (IWC) eru á lista CITES ásamt fílum og nas-
hyrningum og er milliríkjaverslun bönnuð. Ísland, Japan og
Noregur hafa gert fyrirvara við þessa flokkun.
Um svipað leyti komst í hámæli að langreyðarkjöt hefði
verið flutt frá Íslandi til Halifax í Kanada, þaðan í lest þvert
yfir landið til Vancouver og áfram til Japan með skipi. Málið
þótti hið vandræðalegasta fyrir utanríkisráðherra Kanada,
John Baird, sem ásamt fleiri tignum gestum
hafði sótt fyrrnefnda ráðstefnu í London.
Nú síðast fóru 2.000 tonn af langreyðarkjöti
í skipi beint til Japan án viðkomu í höfnum
aðildarríkja CITES. Til öryggis var valið
að sigla suður fyrir Afríku, fyrir Góðrar-
vonarhöfða, til að forðast Miðjarðarhaf og
Súez-skurð.
upphaf deilna um hvalveiðar
Deilur um hvalveiðar má rekja til Umhverfis-
ráðstefnu Sameinuðu þjóðanna í Stokkhólmi
árið 1972 sem samþykkti ályktun um að
stöðva allar veiðar í tíu ár. Það var þó ekki
fyrr en 1985 að Ísland sigldi þvert á alþjóðlega
strauma í umhverfismálum með fjögurra ára
áætlun um hvalveiðar í vísindaskyni, 1986-1989. Ísland var
bundið af samþykkt IWC frá 1982 um stöðvun hvalveiða þar eð
Alþingi hafði fellt tillögu um að mótmæla banninu. Fullyrt var
að vísindin snerust um að fara kringum þá samþykkt.
arfleið landhelgisdeilna
Árið 1985 skoðuðu hérlend stjórnvöld heiminn í skugga
þriggja þorskastríða við flota hennar hátignar, Breta-
drottningar. Fullveldisréttur Íslands yfir efnahagslögsögu
landsins var í forgrunni en horft framhjá því að í Hafréttar-
sáttmála Sameinuðu þjóðanna eru ákvæði um sérstaka
verndun hvala. Í 65. gr. segir að „Ríki skulu starfa saman með
„...greiddi íslenska
ríkið almanna-
tengslafyrirtækinu
Plexus Consulting
Group 180 þúsund
dollara á ári, auk
kostnaðar, frá árinu
2000 og allt þar til
Einar K. Guðfinns-
son lét af embætti
í janúar 2009.“